Νικήσαμε και πάλι… Νίκη μεγάλη!

Παρακολουθώντας από την ΕΡΤ τις αναλύσεις για τα αποτελέσματα του τελευταίου Eurogroup, για μια ακόμη φορά ένοιωσα ότι βρίσκομαι μπροστά σε μια εντελώς εικονική πραγματικότητα.

Ο υπότιτλος την ώρα του σχολιασμού από γνωστή για την αντικειμενικότητα της δημοσιογράφο (!) ήταν «Τέλος στη λιτότητα». Αυτό ήταν και το κεντρικό σημείο όλων των αναφορών, των συνομιλητών και σχολιαστών που κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τα 1,5 δις ευρώ μέτρα που θα ζητηθούν – σύμφωνα πάντα με πληροφορίες – μέχρι το 2019 δεν θα συμβάλλουν περαιτέρω στη λιτότητα.

Στα γρήγορα πέρασαν οι αναφορές για εργασιακό (μέχρι πριν λίγο καιρό οι υπουργοί της Κυβέρνησης έλεγαν πως δεν υπάρχει τέτοιο θέμα), συνταξιοδοτικό ( και αυτό ήταν οριστικά λυμένο σύμφωνα και με τον Κατρούγκαλο) και διεύρυνση της φορολογικής βάσης, βλέπε μείωση αφορολόγητου (και αυτό αποτελούσε μία από τις πολλές κόκκινες γραμμές που παραβιάστηκα επανειλημμένα).

Για να μη θυμίσω την προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για αφορολόγητο 12000 €!

Το συμπέρασμα της συζήτησης ήταν ότι έχουμε μια καλή συμφωνία με ακόμη καλύτερη προοπτική! Νικήσαμε λοιπόν, σκέφτηκα!

Και τότε, όταν η πλύση εγκεφάλου έλαβε τέλος, η λογική άρχισε να πλέκει το δικό της αφήγημα:

Θέμα 1^ο : Κανένας δε ζητούσε επιπλέον λιτότητα. Άλλωστε το ΔΝΤ πολλάκις το είπε! Θυμίζω ότι στην ιστοσελίδα του, λίγες ημέρες νωρίτερα (7-2-2017) σημείωνε πως «…Η Ελλάδα δεν χρειάζεται περαιτέρω λιτότητα αυτή τη στιγμή…

Η Ελλάδα πρέπει να διευρύνει τη βάση του φόρου εισοδήματος, για να επιτρέψει πιο δίκαιη κατανομή των βαρών. Τα έσοδα που θα προκύψουν από αυτό μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μειωθούν οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές που τώρα στέλνουν θέσεις εργασίας στη «μαύρη» οικονομία ή σε γειτονικές χώρες. Την ίδια στιγμή, χρειάζονται περαιτέρω συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις, για να βελτιωθεί η βιωσιμότητα του συστήματος και να δημιουργηθεί ένα καλύτερο και πιο στοχευμένο σύστημα πρόνοιας, για να προστατευθούν οι πιο ευάλωτοι…

Οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και προϊόντων είναι σημαντικές. Θα ήταν λάθος να συμπεράνει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στο προηγούμενο, λιγότερο ευέλικτο, πλαίσιο της αγοράς εργασίας. Αντί για αυτό, οι υπάρχουσες μεταρρυθμίσεις πρέπει να συμπληρωθούν με μέτρα για την ευθυγράμμιση των κανόνων για τις ομαδικές απολύσεις και με πιο αποφασιστικές προσπάθειες να ανοίξουν τα υπολειπόμενα κλειστά επαγγέλματα και να αφαιρεθούν τα εμπόδια για τον ανταγωνισμό και τις επενδύσεις…»

Θέμα 2^ο : Τι προέκυψε από το Eurogroup;

Αφορολόγητο και ασφαλιστικό και πάλι στο τραπέζι! Τι διαφορετικό από μείωση του πρώτου και επίσης μειώσεις των συντάξεων – που ήδη “εκτελούνται”  με το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου –μπορεί να σημαίνει αυτό; Εργασιακά και πάλι στο τραπέζι ! Απελευθέρωση Ομαδικών απολύσεων δηλαδή γιατί αυτό παρέμενε από μια διαλυμένη εργασιακή νομοθεσία, μεσαιωνικής λογικής και έμπνευσης, που οδήγησε με γρήγορους ρυθμούς στην μετατροπή  της εικόνας στην αγορά εργασίας με κυριαρχία (σε συντριπτικό βαθμό) των ευέλικτων μορφών εργασίας!

Θέμα 3^ο : Μέτρα ελάφρυνσης χρέους; Τίποτα προς στιγμή καθώς και αυτά παραπέμπονται σε άλλο Eurogroup, μαζί με το θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Θέμα 4^ο: Ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα… Καμία βιασύνη για κλείσιμο της αξιολόγησης με τη χώρα να σέρνεται και όλους να μεταφέρουν για αργότερα την οριστικοποίηση μιας συμφωνίας που και επώδυνη και δύσκολη θα είναι για τους πολλούς. Τι σημαίνει αυτό… Παράταση της εκκρεμότητας. Μείωση των ταμειακών διαθεσίμων και ασφυξία όπως εκείνο το απίστευτο καλοκαίρι του 2015!

Θα μπορούσε κανείς να γράψει πολύ περισσότερα!

Ας μείνουμε σε αυτά.

Δεν είναι αρκετά για να καταλάβουμε που πηγαίνουμε και γιατί;

Δεν είναι αρκετά για να καταλάβουμε ότι στη θέση των κόκκινων γραμμών παραμένει μόνο η με πάση θυσία παραμονή στην εξουσία;

Με απλά λόγια…

Για να προσεγγίσουν περισσότερο το ΔΝΤ οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν το μεγαλύτερο μέρος των απόψεων του.

Για να παραμείνει στην εξουσία η κυβέρνηση συμφώνησε με τους Ευρωπαίους (βλέπε ΔΝΤ).

Για να πειστεί το … πόπολο για μια ακόμη μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης ταΐζεται με το «όχι επιπλέον λιτότητα», που κανείς δε τη ζήτησε.

Όπως η τρόικα μετονομάστηκε σε “θεσμοί”, όπως το μνημόνιο  ονομάστηκε σε “Σχέδιο Ανάπτυξης Νέας Οικονομίας”, έτσι και τα νέα μέτρα μετονομάζονται σε “νέο μίγμα πολιτικής”.

Το παιχνίδι με τις λέξεις είναι τελικά η μοναδική επιτυχία της Κυβέρνησης… Γι’ αυτό σας λέω πως νικήσαμε… Και πάλι!

Βασίλης Ραούλης