Όταν οι ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ προσκύνησαν τον … Φρίντμαν

Ο Στέφανος Μάνος είναι σίγουρα ο πιο γνήσιος εκπρόσωπος στη χώρα μας της «Σχολής του Σικάγο» και των μονεταριστών του Φρίντμαν.

Οι απόψεις του και οι θέσεις που εκφράζει κατά καιρούς ταυτίζονται απόλυτα με τη θεωρία του δόγματος του σoκ ή θεραπείας σοκ, που βασίζεται στην ιδέα ότι μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου, είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος. Μια θεωρία που αποδίδεται στον Φρίντμαν, και εφαρμόστηκε στις οικονομίες της Λατινικής Αμερικής από τα εκεί χουντικά καθεστώτα, σαν λογική συνέχεια της άποψης που είχε ο «πατέρας» του μονεταρισμού σχετικά με το ποια πολιτική είναι καλύτερη σε περίοδο ύφεσης.

Να σημειώσω απλά ότι δύο θεωρίες συγκρούστηκαν διαχρονικά για αυτό:

Αυτή του Κέινς που ήταν υπέρ ενός εκτενέστερου ρόλου του κράτους, όπου με το τύπωμα χρήματος και μέσα από τις δημόσιες επενδύσεις, μειώνουμε την ανεργία και αναθερμαίνουμε την οικονομική δραστηριότητα και εκείνη του Φρίντμαν, που υποστήριζε την ελαχιστοποίηση της κρατικής παρέμβασης (όπως στην ρύθμιση των επιτοκίων) και την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, αφού η «ποσότητα του διαθέσιμου χρήματος πρέπει πάντοτε να αντανακλά τον παραγόμενο πλούτο».

Οι προτάσεις του Στέφανου Μάνου , τις οποίες έχει το θάρρος να τις υποστηρίζει δημόσια, κινούνται στην απλή λογική του ότι σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση, η λύση θα βρεθεί μέσα από χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις μισθών και συντάξεων και βεβαίως τη μαζική φορολόγηση των πάντων.

Κάπως έτσι μας προέκυψε τελευταία άλλη μια πρόταση σοκ από τον κ. Μάνο, σχετικά με τη μείωση του αφορολόγητου στις 5.000 € με μείωση του φορολογικού συντελεστή για τα εισοδήματα μέχρι 9.000 € από το 22% στο 7% και σύνταξη 700 € για όλους στα 67 χρόνια, που θα τη δίνει το κράτος μέσα από τον προϋπολογισμό!

Υποθέτω ότι θα συμφωνήσουμε για το απαράδεκτο της πρότασης, για την κοινωνική ζούγκλα που θα δημιουργούσε η εφαρμογή μιας τέτοιας λογικής και θα χαρακτηρίζαμε αναλόγως και τον εμπνευστή της! Θα συμφωνούσαμε επίσης ότι ο Μάνος παραμένει συνεπής με τις απόψεις του και ότι βεβαίως, βεβαίως μια προοδευτική κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί τέτοιες πολιτικές! Ωραία…

Τι θα λέγαμε και πως θα χαρακτηρίζαμε άραγε την πολιτική μιας κυβέρνησης που εγγυάται σύνταξη 350 € – μόνο – , που οδηγεί σε επαναπροσδιορισμό των συντάξεων μέσω μιας λογικής που θα οδηγήσει σε μειώσεις σοκ των συντάξεων (Κατρούγκαλος γαρ) και που έχει μεταβάλει πλήρως τις αναλογίες των ελαστικών σχέσεων εργασίας στη χώρα;

Πως θα χαρακτηρίζαμε άραγε την πολιτική μιας Κυβέρνησης που (αν επιβεβαιωθούν οι φήμες), θα συμφωνήσει σε μείωση του αφορολόγητου στα 6.000 €, χωρίς καμία μείωση φορολογικών συντελεστών για τα χαμηλότερα εισοδήματα;

Πως θα χαρακτηρίζαμε άραγε την Κυβέρνηση που θα κάνει κάτι τέτοιο όταν προεκλογικά υπόσχονταν αφορολόγητο στα 12.000 €, καθώς η μείωση του στα 9.500 ήταν πράξη ηθικά και κοινωνικά απαράδεκτη;

Πόσο, με απλά λόγια, διαφέρει η πρόταση Μάνου από τις πολιτικές μιας υποτιθέμενα «προοδευτικής» Κυβέρνησης που ξεμπέρδεψε με το παλιό (!) και που δεν υποχωρεί σε θέματα αρχών;

Να ξανασυζητήσουμε τα θέματα αρχών;

Χαμένος χρόνος και κόπος για όσους πλήρωσαν τον έρωτα για την εξουσία, με αντάλλαγμα την πλήρη μετάλλαξη τους σε οπαδούς των πιο σκληρών μονεταριστικών πολιτικών.

ΥΓ

Επειδή κάποιοι επιμένουν να μιλούν για θέματα αρχών απλά να θυμίσω ότι μόλις λίγο καιρό πριν δηλώνανε καθαρά ότι «δεν υπάρχει θέμα μείωσης του αφορολόγητου και θέμα απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων». Σήμερα δηλώνουν απλά ότι «δεν υποχωρούμε σε θέματα αρχών». Η διαφορά ανάμεσα στο ένα και το άλλο είναι χαώδης, ειδικά όταν έχεις αποδεχθεί να υλοποιείς μια καθαρά νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Βασίλης Ραούλης