ΣΥΡΙΖΑ: μια ακόμα κυβέρνηση

Ένα από τα πιο πικρά διδάγματα της κρίσης ήταν πως η χώρα δεν διαθέτει «πάγκο». Η χρεοκοπία δεν ανέδειξε ικανότερες ή τιμιότερες ελίτ. Ίσα-ίσα, οι νέες δυνάμεις που αναδείχθηκαν κατά κόρον ήταν συχνά πιο αστοιχείωτες και κυνικές από εκείνους «που μας έφεραν έως εδώ».

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη πριν δύο χρόνια στην κυβέρνηση κυρίως χάρη στην πολιτική κινητικότητα του σημερινού πρωθυπουργού. Σε αντίθεση με τον Φώτη Κουβέλη ή άλλους «άσπιλους» ηγέτες, το πρώτο εξάμηνο του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας έπεισε τον κόσμο πως επιθυμεί πραγματικά να επεκτείνει το «μαγαζάκι» του και να το κάνει κυβερνητικό πολυκατάστημα. Από εκεί και πέρα, αξιοποιήθηκε η παραδοσιακή προεκλογική τερατολογία και η «παραταξιακή ταύτιση» ενός τμήματος του ελληνικού λαού με την «αντιδεξιά».

Το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2015 έδειξε πως στον ΣΥΡΙΖΑ πολλοί πίστευαν στην προπαγάνδα τους. Οδηγηθήκαμε σε μια κατά μέτωπον σύγκρουση με μια κατά πολύ ισχυρότερη συμπαράταξη. Η συντριβή που ακολούθησε ήταν αναμενόμενη, αλλά και χρήσιμη: λειτούργησε ως πολιτική κατάρτιση για ένα ικανό τμήμα της ελληνικής αριστεράς. Χιλιάδες άνθρωποι κατανόησαν πως η «πολιτική βούληση» είναι ως επί το πλείστον άσφαιρη.

Πολιτική σήμερα είναι κυρίως η διαχείριση. Ασφαλώς βρισκόμαστε σε πολύ χειρότερη θέση από εκείνη που θα ήμασταν εάν είχαν παραμείνει στην διακυβέρνηση οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Από την άλλη, η αριστερά απασφαλίστηκε πολιτικά –κι αυτό είναι πελώριο όφελος. Απεδείχθη πως οι μεγαλοστομίες είναι καλές μόνο για τη θαλπωρή της κερκίδας.

Στο γήπεδο, μετράνε άλλες αρετές. Η ζημία από την πρόωρη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ισοσκελίζεται από το κέρδος της απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα, στην οποία οδήγησε το ίδιο γεγονός.

Μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, το 2015 εξελέγη η πιο μνημονιακή Βουλή. Αυτή είναι η πιο πολύτιμη παρακαταθήκη του πολιτικού κύκλου που άνοιξε εδώ και δύο χρόνια, Αν δεν καταφέρουμε ούτε τώρα να φέρουμε εις πέρας το Πρόγραμμα, η χώρα θα μπει σε κυκεώνα αυτοκαταστροφής.

Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με ψέματα, προβάλλει αμόρφωτους και χυδαίους τύπους, υποτάσσει τη λειτουργία των θεσμών και το εθνικό συμφέρον στον κομματισμό. Αλλά ποιος δεν έκανε το ίδιο εδώ και τριάντα χρόνια; Αυτή την πολιτική παράγουμε, αυτήν θα καταναλώσουμε.

Του Νίκου Ράπτη – Εκπαιδευτικού