Βασίλης Ραούλης

Χαίρε βάθος …απύθμενο!

Καλή δημοσιογραφία , για την κάθε εξουσία, είναι η απόλυτα ελεγχόμενη δημοσιογραφία.

Αντικειμενική δημοσιογραφία, για την κάθε εξουσία, είναι η δημοσιογραφία που «στρογγυλεύει», ωραιοποιεί, στηρίζει και προωθεί, τις επιλογές των εξουσιαζόντων.

Χρήσιμη δημοσιογραφία , για την κάθε εξουσία, είναι αυτή που μεγαλοποιεί τα κατορθώματα της, που αποδέχεται τις δικαιολογίες της, που εξυμνεί και επιχειρηματολογεί στη βάση των «υπέρ» των κυβερνόντων ( των ασκούντων την εξουσία).

Ανεκτή , από την κάθε εξουσία, δημοσιογραφία είναι αυτή που στρατεύεται στην υπόθεση της υπεράσπισης των λόγων και των πεπραγμένων της.

Αυτό όμως δεν είναι δημοσιογραφία. Και ποιον νοιάζει;

Η χειραγώγηση της ενημέρωσης, η παραχάραξη της αλήθειας, η διαστροφή της πραγματικότητας και η επιβίωση των κυβερνόντων μέσα από την δημιουργία και στήριξη μιας εικονικής πραγματικότητας, απαιτεί πρόθυμα μέσα, υπάκουους δημοσιογράφους και δεκτικούς ιδιοκτήτες. Την ώρα που όλοι μιλούν για ανεξάρτητη ενημέρωση, την ίδια στιγμή σχεδιάζουν και υλοποιούν ότι είναι απαραίτητο για το ακριβώς αντίθετο.

Τα σχέδια και οι πρακτικές συνήθως ακολουθούν μια πολύ συγκεκριμένη πορεία:

Στην αρχή η καταγγελία των όποιων σχέσεων διαπλοκής έχουν αναπτυχθεί και η στοχοποίηση όσων (μέσων και δημοσιογράφων) θεωρείται ότι μπορούν να παίξουν ρόλο στα επόμενα σχέδια. Η καταγγελία είναι άλλωστε αγαπημένο ανάγνωσμα και η επίκληση της κάθαρσης και της δικαιοσύνης δοκιμασμένη συνταγή…

Στη συνέχεια στην αυλόπορτα της εξουσίας, η συνάντηση, η συζήτηση, η αναζήτηση όρων συνεργασίας. Στα σκοτεινά, στη σιωπή και εν κρυπτώ, γιατί όταν «μοιράζεται η τράπουλα», όταν απογειώνεται το αλισβερίσι, οι αυτόπτες μάρτυρες δεν χρειάζονται. Άντε να συμμετέχει καμιά ξεχασμένη γάτα, Ιμαλαίων ή Περσίας, που έτσι κι αλλιώς λίγα μπορεί να ακούσει και λιγότερα να πει.

Την ώρα της εξουσίας μοναδικός στόχος είναι ο έλεγχος.

Ειδήσεις, εξελίξεις, αναλύσεις, προοπτικές είναι αποδεκτές μόνο αν μπορούν να γραφούν και να αναγνωστούν μέσα από την παραμορφωτική πραγματικότητα μιας ερωτικής σχέσης με την εξουσία. Αν όχι… πόλεμος. Ασύμμετρος, με όρους σκληρούς και με τη χρήση κάθε πρόσφορου μέσου.

Η λογική του «εγώ» αποφασίζω και «εγώ» κανονίζω οδηγεί τους πρώην δημοκράτες και υπερασπιστές του πλουραλισμού και της κανονικότητας της δημόσιας ζωής σε επιλογές που ξεφεύγουν από το πλαίσιο στοιχειωδών δημοκρατικών αρχών.

Έλεγχος μέσων ενημέρωσης, περιορισμός των αντιπάλων, συνειδητή ψευδολογία κατά των «εχθρών», εκβιασμοί, χαρακτηρισμοί, μηνύσεις, συλλήψεις, εκφοβισμός.

Όσο μάλιστα, η κοινωνία εναντιώνεται στις επιλογές της εξουσίας, όσο αυτή απομονώνεται από τις κοινωνικές δυνάμεις που την είχαν στηρίξει, όσο νοιώθει να την εγκαταλείπουν οι υποστηρικτές της, όσο το αφήγημα της περιορίζεται μόνο στην αποτυχία στόχων και υποσχέσεων, όσο μετατρέπεται σε μικρή ομάδα καταδυνάστευσης του τόπου, τόσο ο πόλεμος γίνεται πιο σκληρός.

Η μόνη ελπίδα μιας κάκιστης κυβέρνησης , μιας αδύναμης εξουσίας να επιβιώσει είναι η παραπλάνηση του λαού, των πολιτών.

Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο αυτής της πορείας παροπλισμού της δημοκρατίας μπορεί κάποιος να εντάξει την τοποθέτηση κομματικών τοποτηρητών σε εκδοτικά συγκροτήματα. Αυτό αποτελεί κάτι το καινούργιο στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και μια μεγάλη προσφορά της σημερινής Κυβέρνησης στην υποχώρηση της δημοκρατίας.

Καινούργιοι δρόμοι.

Το δυστύχημα δεν είναι η πρακτική και οι επιλογές μιας κυβέρνησης με δεδομένη κατάληξη… Το δυστύχημα είναι ότι ανοίγει δρόμους στους επόμενους να εξελίξουν αυτές τις τακτικές, να χρησιμοποιήσουν αυτές τις αθλιότητες για τον ίδιο λόγο…

Το δυστύχημα είναι ότι ο ευτελισμός της δημόσιας ζωής, η υποχώρηση όλων των δημοκρατικών αξιών και η πορεία προς το απύθμενο βάθος… αποκτούν νέες παραμέτρους.

Βασίλης Ραούλης

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
Ετικέτες