Ελλάδα- Αλβανία: Η τέχνη από έναν Λαρισαίο που δηλώνει ότι “είναι η καλύτερη πολιτική!”

Ένας Έλληνας ζωγράφος, ο Χρήστος Παπανικολάου, έχει αφιερώσει τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του σ’ ένα μοναδικό καλλιτεχνικό ταξίδι, δημιουργώντας με πάθος τις τοιχογραφίες του Παρεκκλησίου της Γεννήσεως του Χριστού ζωγραφίζοντας θεϊκές μορφές και πραγματικά πρόσωπα, τα οποία έχουν επηρεάσει την Ιστορία ή έχουν συγκινήσει τον καλλιτέχνη.

Την ίδια στιγμή, δυο σκηνοθέτες, ένας Έλληνας, ο  Θόδωρος Γράμψας,  κι ένας Αλβανός, ο Κίτσο Λόντο, κόντρα στα τερτίπια της πολιτικής, μέσα από το θέατρο, έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα για το πώς πρέπει να είναι οι σχέσεις δυο γειτονικών χωρών, που τους ενώνουν τόσα πολλά…

Τζιουβάνι-Γράμψας- Σταυροπούλου, έξω από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου Αλβανίας

Παγκόσμια καινοτομία  για τη βυζαντινή ζωγραφική

Πρόσφατα, ο Λαρισαίος ζωγράφος Χρήστος Παπανικολάου τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο «Giuseppe Sciacca», στην Aula Magna του Ποντιφικού Πανεπιστημίου Urbaniana, στην Πόλη του Βατικανού. Στην ίδια εκδήλωση εκδήλωση  τιμήθηκε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής μας, με παγκόσμια ακτινοβολία, ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, για τον οποίο ο Παπανικολάου εξομολογείται ότι είναι εκείνος που τον εμπνέει στο έργο του: «Δεν είμαι αυτόφωτος, το φως που χρησιμοποιώ, το παίρνω από εκείνον».

Η Γέννηση.

Είναι το κορυφαίο έργο του και εφαρμόζει την τεχνική της «γραμμικής φωτοσκίασης σε μονοχρωμία», η οποία αποτελεί παγκόσμια καινοτομία  για τη βυζαντινή ζωγραφική. Προσπαθεί να συγκεράσει κλασικές φόρμες της βυζαντινής ζωγραφικής με θέματα που αγγίζουν την σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο ζωγράφος «χτίζει» ολόκληρο το έργο του με εκατομμύρια γραμμές-πινελιές που έχουν διαφορετική φορά και διαφορετική πυκνότητα. Για παράδειγμα, στη δυτική πλευρά του  Ναού αναπτύσσεται θεματολογικά  η σύγχρονη ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας σε καθαρή μονοχρωματική γραμμοσκίαση σε δύο ζώνες: στην πρώτη ζώνη απεικονίζεται η τραγική κατάσταση που αντιμετωπίζει ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είκοσι και πλέον χρόνια πριν και στη δεύτερη  ζώνη έργα που ο ίδιος δημιουργεί στο διάστημα που ακολουθεί.

Οι σκαλωσιές μέσα στον Καθεδρικό Ναό.

Η εικαστική αντιμετώπιση της Καπέλας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, οπότε δεν έχει γίνει ακόμη η επίσημη παρουσίαση του Έργου.
Ο Χρήστος Παπανικολάου, διδάσκει εδώ και χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου ΛΟΓΟΣ Τιράνων, που  λειτουργεί υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου κι έχει φιλοτεχνήσει και μεγάλους δημόσιους χώρους και στην Ελλάδα, στο Αττικό Μετρό, το Αττικό Νοσοκομείο, αλλά και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, τη γέφυρα του Αλκαζάρ, το κτίριο της Περιφέρειας Θεσσαλίας, το ναΐδριο-σχολείο που βρίσκεται στο Ίδρυμα «ΕΞΟΔΟΣ» και πολλά άλλα.

«Μια λάθος πέτρα», μια σωστή πρωτοβουλία!

Την ίδια στιγμή, δυο σκηνοθέτες, ένας Έλληνας, ο  Θόδωρος Γράμψας,  κι ένας Αλβανός, ο Κίτσο Λόντο, κόντρα στα τερτίπια της πολιτικής, μέσα από το θέατρο, έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα για το πώς πρέπει να είναι οι σχέσεις δυο γειτονικών χωρών, που τους ενώνουν τόσα πολλά…
Πώς;  Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας και η Εταιρεία Θεάτρου Πράξη Επτά, παρουσίασαν  στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και στην πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας τη δίγλωσση παράσταση με  το έργο του Θόδωρου Γράμψα «Μια πέτρα λάθος».
Τα πρόσωπα του έργου είναι δύο νέες γυναίκες, η Ελένη και η Άννα. Η Ελένη είναι η μητέρα της Άννας. Η βασική ιδιαιτερότητα του εγχειρήματος είναι ότι, κάθε ρόλος της παράστασης παίζεται από δύο ηθοποιούς σε διαφορετική γλώσσα. Λουίζα Τζιουβάνι στα αλβανικά και η Τζένη Σταυροπούλου στα ελληνικά παίζουν το ρόλο της Ελένης, συγχρόνως, πάνω στη σκηνή. Και η Ελένη Λουντιάνα-Θανάση και η Πένυ Παπαγεωργίου αντίστοιχα, το ρόλο της Άννας. Εκτός από την Τζιουβάνι, οι τρεις υπόλοιπες ηθοποιοί είναι απόφοιτοι της «Πράξης 7»…
Η διακρατική αυτή συνεργασία των δύο θεάτρων, είναι συνέχεια της πρώτης συνάντησής τους, με το έργο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάυντε, που παρουσίασαν σε δύο διαφορετικές παραστάσεις, σε ένα διήμερο πρόγραμμα στα Τίρανα, τον Μάιο του 2014.
Μόλις τέλειωσε η παράσταση- σε μια κατάμεστη αίθουσα στο κέντρο των Τιράνων- ο  Γράμψας δηλώνει στο «Πρώτο Θέμα»:
«Αρχίσαμε αυτή τη συνεργασία με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας, έχοντας στα χέρια μας το κείμενο και μια ιδέα: Να ανεβάσουμε την παράσταση σε δύο γλώσσες, ελληνικά και αλβανικά.Θέλαμε αυτό που συμβαίνει στις δύο χώρες στην καθημερινή ζωή, που Αλβανοί και Έλληνες ζουν μαζί, δημιουργικά και ειρηνικά, αυτό το ίδιο πράγμα να “αποτυπωθεί” και στη σκηνή, τονίζοντας αυτή την φιλική και δημιουργική σχέση των πολιτών των δύο χωρών, που ουσιαστικά για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η εξέλιξη και η πρόοδος. Γι αυτούς και τους επόμενους.Και ξέρουμε όλοι πολύ καλά, ότι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με ειρήνη και συνεργασία.  Κρίνοντας από τη συμμετοχή, τις αντιδράσεις και τις εκδηλώσεις των θεατών στην Ελλάδα, (Αθήνα και Πάτρα) και την Αλβανία, (Τίρανα, Άγιους Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Ελμπασάν), νομίζω ότι καταφέραμε με την ομορφιά της Τέχνης
μας, να εκφράσουμε αυτή την πραγματικότητα.Της φιλίας και της συνεργασίας.Του Πολιτισμού.Μια πραγματικότητα διαφορετική απ’ αυτή των δελτίων ειδήσεων». 

-Η μετάφραση στα αλβανικά έγινε από τη Λουίζα Τζιουβάνι, η σκηνοθεσία είναι του Θόδωρου Γράμψα,
Σκηνικό – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης, Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα.

protothema.gr