Όταν ο λαϊκισμός συναντά την αθλιότητα…

Στην πολιτική πολλές φορές η διαχείριση μιας άσχημης εξέλιξης αποκτά σημαντικότερη αξία από το ίδιο το γεγονός. Το έχουμε ζήσει πολλές φορές και σε διαφορετικές πολιτικές περιόδους.

Ο πρώτος τρόπος αντίδρασης είναι το άλμα στο κενό, η εξωτερίκευση του εκνευρισμού, της  απογοήτευσης αλλά και του πανικού. Είναι το χτύπημα στον τοίχο του κεφαλιού θεωρώντας ότι κάπως έτσι θα τον γκρεμίσεις, αν και το αποτέλεσμα συνήθως είναι ο αυτοτραυματισμός.

Ο δεύτερος τρόπος – σύνηθες φαινόμενο – η καταγγελία των πάντων, που συνωμότησαν εναντίον σου, δημιουργώντας ή προσπαθώντας να δημιουργήσεις την εικόνα του αδικημένου πλην τιμίου, που προσπάθησε αλλά δεν τον άφησαν οι κακοί, του συνεπή που προσπάθησε αλλά τα εμπόδια που του βάλανε ήταν αξεπέραστα, του καλού παιδιού που πάλεψε με τους «άλλους» αλλά δεν τα κατάφερε. Η συνωμοσιολογία άλλωστε καλά κρατεί σε αυτόν τον τόπο.

Ο τρίτος τρόπος να σιωπήσεις, προσπαθώντας να σκεφτείς, να οργανώσεις τις σκέψεις και τις κινήσεις στο μυαλό σου, να μετρήσεις τις κινήσεις των άλλων και να τοποθετηθείς ουσιαστικά σε άλλο χρόνο, αποφεύγοντας αντιδράσεις εν θερμώ.

Και ο τελευταίος είναι αυτός που είδαμε και ακούσαμε χθες το βράδυ από το στόμα της κυβερνητικής εκπροσώπου. Ένα μείγμα  αθλιότητας και φτηνού λαϊκισμού, απειλών και αμφισβήτησης βασικών θεσμών της ίδιας της δημοκρατίας, εξωτερίκευσης κάθε αδυναμίας, που μια ευρισκόμενη σε δύσκολη θέση κυβέρνηση, έχει.

Η κ. Γεροβασίλη, εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, κατέδειξε την σκοτεινή πλευρά των διαχειριστών της εξουσίας και ανέδειξε όλα τα χαρακτηριστικά μιας κυβέρνησης σε κρίση. Κρίση στρατηγικής, κρίση πολιτικής κατεύθυνσης, κρίση αντιστοίχησης με την κοινωνία, κρίση ηθικής.

Το ΣτΕ αναδείχθηκε σε εχθρός της κοινωνίας και υπεύθυνο που δεν θα υπάρξουν προσλήψεις νοσηλευτών και παιδιών που δεν θα υποδεχτούν οι παιδικοί σταθμοί, αλλά και υπεύθυνο για τα μνημόνια και το PSI! Ξεχνώντας ηθελημένα ότι οι κυβερνώντες έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στο πιο σκληρό μνημόνιο της χώρας και ότι οι δικές τους αυταπάτες οδήγησαν στην ανατροπή των όσων είχαν υποσχεθεί προεκλογικά. Αν ο λαϊκισμός μπορούσε να οριστεί διαφορετικά, το συγκεκριμένο απόσπασμα των δηλώσεων Γεροβασίλη θα μπορούσε άνετα να το καλύψει.

Είναι σαφές ότι αν η απόφαση του ΣτΕ ήταν διαφορετική, αυτά δεν θα αναφέρονταν ποτέ στη δήλωσή της. Τότε απλά το ΣτΕ θα είχε «αφουγκραστεί τον παλμό της κοινωνίας».

Οι πλούσιοι επιχειρηματίες που θα πάρουν πίσω τα χρήματα που έδωσαν έρχονται σε αντιπαράθεση με τους «φτωχούς» της χώρας, λες και τώρα ανακαλύψαμε το φεγγάρι και τις δεδομένες αντιθέσεις μιας κοινωνίας σε κατάσταση φτωχοποίησης.

Η,  χωρίς υπεκφυγές, προσπάθεια δημιουργίας αντιλήψεων κοινωνικού αυτοματισμού, πέρα από ένδειξη του μεγέθους της επικινδυνότητας των κυβερνώντων αποτελεί και το αποκορύφωμα της αθλιότητας αυτών που πριν από λίγο καιρό διαπραγματεύονταν με τους κακούς επιχειρηματίες σε μυστικές ή φανερές συναντήσεις, με «γάτες» και σκύλους και προσπαθούσαν να επηρεάσουν την κρίση δικαστών είτε με εξαγγελίες σχετικές με τους μισθούς τους είτε με διαπόμπευση όσων κρίνουν μη αρεστούς στο σύστημα εξουσίας.

Χθες το βράδυ ο λαϊκισμός συνάντησε την αθλιότητα, δημιουργώντας ένα μίγμα ιδιαίτερα επικίνδυνο, οδηγώντας σε υποχώρηση την ίδια τη δημοκρατία.

Χθες το βράδυ η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά, συνάντησε την καρδιά και ταυτίστηκε με τα  πιστεύω του Καμμένου, δικαιολογώντας την κυβερνητική τους συνεργασία.

Χθες το βράδυ ο κυβερνητικός θίασος μετατράπηκε σε ένα αυταρχικό, βαθιά συντηρητικό και αποκρουστικό συνονθύλευμα, που σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης παλεύει με τους ανεμόμυλους και όχι με τις δικές του αδυναμίες.

Βασίλης Ραούλης