Tsoumbox: “Καπιταλισμός φίλε!”

Αν δεν υπάρξει νέα διαδικαστικού τύπου καθυστέρηση, σήμερα ως το μεσημέρι θα ‘χω πάρει πρωτοκολλημένη στα χέρια μου την απόλυσή μου απ’ την TRT, όπου ασκούσα τα καθήκοντα του ρεπόρτερ ειδήσεων. Είναι μόλις η δεύτερη απόλυση που μου προκύπτει σε 25 χρόνια επαγγελματικής ζωής, προφανώς λόγω δραστικών περικοπών, αφού απ’ τους τέσσερις συναδέλφους που δουλεύαμε (ναι δουλεύαμε, ασκούσαμε το δικαίωμα της εργασίας και όχι, δεν «απασχολούμασταν» κύριοι πολιτικοί μας, επειδή ενδεχομένως δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε) εκτός Μαγνησίας, όπου βρίσκεται μοιραία η έδρα και το master του καναλιού, έμεινε μόλις ένας για τα απολύτως απαραίτητα!

Κι η πρώτη, τότε τον Μάιο του 2010 απ’ την ΠΑΕ ΑΕΛ, λόγω περικοπών είχε προκύψει, αφού συνοδεύτηκε με μια ακόμη απόλυση απ’ το τμήμα Επικοινωνίας, Marketing και δημοσίων σχέσεων, αλλά και περικοπές μισθών επί του συνόλου των υπαλλήλων. Κρίση σου έλεγαν, κρίση σου λένε και τώρα, χωρίς ποτέ κανείς να μπει εμφανώς στην διαδικασία αξιολόγησης της παρεχόμενης υπηρεσίας και χωρίς ποτέ να υπάρξει μια παράλληλη εξήγηση συνδεδεμένη ενδεχομένως με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δουλειάς σου. «Είσαι κακός υπάλληλος βρε αδερφέ και δεν μου κάνεις»! Όπως είπα για παράδειγμα εγώ με τον τρόπο μου για τ’ αφεντικά ή τους διευθυντές μου, στις τρεις παραιτήσεις που επίσης έχουν καταγραφεί στην επαγγελματική μου διαδρομή. Ποτέ κανείς δεν μου το είπε…

Όπως δεν το είπε φυσικά ποτέ κανείς και στους εκατοντάδες χιλιάδες (μην πω εκατομμύρια) απολυμένους του ιδιωτικού τομέα αυτά τα δύσκολα χρόνια της περιβόητης κρίσης κι όπως ποτέ κανείς δεν το είπε και δεν πρόκειται να το πει στα χιλιάδες ταλαντούχα, εργατικά και καλλιεργημένα παιδιά που φεύγουν σωρηδόν για να βρουν την τύχη τους στα ξένα. Ποτέ, κανείς δεν τους είπε «δεν κάνετε για την Ελλάδα», αλλά παρ’ όλα αυτά τους διώχνουν… Ποιοι; Μα όλοι εκείνοι που έπρεπε να φροντίσουν για την αξιολόγηση και την αξιοποίησή τους, είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή, είτε εκεί όπου δυστυχώς η αξιολόγηση εισπράττεται παραδοσιακά ως μπαμπούλας, είτε εκεί που δεν υπάρχουν επενδύσεις γιατί κανείς δεν έχει τα κότσια να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις. Αδιέξοδο!

«Και περιμένεις αριστερή κυβέρνηση (σ.σ. έστω και γιαλαντζί θα πω εγώ) να μας βγάλει απ’ αυτό;» μου πρόταξε σε μια κουβέντα ο δεξιός φίλος μου. Αντίστοιχα ο αριστερός τον είχε επίσης εύκολο τον σχολιασμό: «Καπιταλισμός φίλε», μου είπε, αφήνοντας μακρά ουρά γεμάτη με υπονοούμενα. Η απάντησή μου ήταν σχεδόν κοινή και στους δύο, βγαλμένη μέσα απ’ την ανησυχία ενός πνεύματος που έχει μάθει να προσαρμόζεται μεν στην πραγματικότητα, χωρίς να σταματάει ποτέ να ανησυχεί και να αμφισβητεί: «Απ’ τη στιγμή που αριστεροί και δεξιοί είναι άνθρωποι και καλούνται να εφαρμόσουν θεωρίες, χωρίς ποτέ να αποβάλλουν τις ανθρώπινες αδυναμίες, ο δρόμος τους οδηγεί νομοτελειακά στην αυτοκαταστροφή. Κι αν όχι των ίδιων των ανθρώπων, σίγουρα του συστήματος που υπηρετούν».

Στις μέρες μας για παράδειγμα, το σύστημα αρκείται να επικρίνει τις τακτικές του ανατολικού μπλοκ, που έτσι κι αλλιώς από δεκαετίες έχει καταρρεύσει και δεν βλέπει τα μούτρα του. Δεν βλέπει πως την ίδια στιγμή που καταγγέλλει τον σταλινισμό και την δαιμονοποίηση της αριστείας, πιστοί υπηρέτες του μεγαλοεπενδυτές, αποφασίζουν απρόσωπα να ρημάξουν ζωές, με μοναδικό κριτήριο τα νούμερα. Όχι τον άνθρωπο και τις ικανότητές του, όχι – πολύ περισσότερο – τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Δεν πάνε ας πούμε δυο χρόνια, που μεγάλη εταιρεία που δραστηριοποιούνταν με επιτυχία και πολλές αναπτυξιακές προοπτικές στον τομέα του εκσυγχρονισμού εγκαταστάσεων για εξοικονόμηση ενέργειας, έδιωξε τα μισά της στελέχη με μοναδικό κριτήριο το ύψος της αποζημίωσης. Κάποιος κάπου δηλαδή, πήρε μπροστά του μια λίστα, έκανε λογαριασμούς και είπε: «Από δω και κάτω τον πούλο, γιατί θα κοστίσουν λιγότερο», χωρίς ποτέ να αξιολογήσει οποιοδήποτε άλλο στοιχείο με οποιαδήποτε μεσομακροπρόθεσμη προοπτική!!! Δεν πάει να ‘σαι ο καλύτερος… Δεν συμφέρεις φίλε αυτή τη στιγμή…

Ε όχι, αυτό που εφαρμόζει συνολικά σήμερα ο δυτικός κόσμος και με ελαφρύτερες ή βαρύτερες στρεβλώσεις και θύματα ανά χώρα, δεν μπορεί να λέγεται καπιταλισμός. Μια χρονιά ως 4οδεσμίτης έκανα κοινωνιολογία κι άλλα έμαθα. Πως ο καλός προκόβει. Πως η αριστεία, ο επαγγελματισμός, η υπευθυνότητα, επιβραβεύονται. Πως η παραγωγή προωθείται και αξιοποιείται. Πως εν τέλει, ζητούμενο είναι η ευτυχία του ανθρώπου και όχι η δυστυχία του. Του ανθρώπου με όνομα, επίθετο και αξία και όχι ενός φθηνού αριθμού, σαν κι αυτούς που οι ανατολικές χώρες κατηγορούνται πως χρησιμοποιούσαν για να «μαρκάρουν» τους πολίτες τους. Ποια η διαφορά δηλαδή, αν ο αριθμός αυτός βρίσκεται στο μπράτσο ή στα κατάστιχα των «αγορών»;

Όσοι δεν το κατανοείται, συνεχίστε έτσι ως την αυτοκαταστροφή σας. Άλλωστε η ιστορία που καταγράφει ο άνθρωπος πάνω στη γη δεν είναι ευθεία γραμμή. Κύκλους κάνει…

Υ.Γ. Με την ευκαιρία, ευχαριστώ τον άνθρωπο που 24 ώρες μετά την είδηση της απόλυσης, έσπευσε να μου προτείνει συνεργασία και να μου εμπιστευθεί το όραμά του. Γίνει δεν γίνει η δουλειά, τον ευχαριστώ γιατί με έπεισε πως η πρότασή του είναι προϊόν αξιολόγησης!

Χρήστος Τσούμαρης / tsoumbox.onlarissa.gr