Τίνος είναι η έδρα τελικά;

Οι εξελίξεις της χθεσινής μέρας στη βουλή ξαναφέρνουν στο επίκεντρο ένα θέμα το οποίο είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και γνώριμο από πολύ παλιά. Η παραίτηση του Σακελλαρίδη χθες, η μη παραίτηση του Νικολόπουλου και του Παναγούλη, ξαναφέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της βουλευτικής έδρας.

Τελικά η βουλευτική έδρα ανήκει στο κόμμα ή ανήκει στον βουλευτή; Ανήκει στον κάθε φορά βουλευτή ή στο κόμμα με το οποίο εκλέγεται;

Μέχρι σήμερα έχουν γραφεί αρκετά πράγματα.

Ηδη χθες ακούσαμε τον κ. Τσίπρα να καλεί τον κ. Σακελλαρίδη να παραιτηθεί και ο τελευταίος να παραδίδει την έδρα. Ακούσαμε τον κ. Τσίπρα να λέει τα ίδια στο κ. Παναγούλη, χωρίς όμως να έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Ακούσαμε τον κ. Καμμένο να ζητά από τον κ. Νικολόπουλο να παραδώσει την έδρα αλλά και εδώ δεν ευοδώθηκαν οι επιθυμίες του αρχηγού των ΑΝΕΛ.

Οι ειδικοί λοιπόν θα μας πουν ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα οι βουλευτές εκφράζουν το έθνος. Επίσης θα μας πουν ότι οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης αλλά και ψήφου και όλα αυτά κατά συνείδηση. Επίσης θα μας πουν την συνταγματική πρόβλεψη ότι η παραίτηση του βουλευτή από το αξίωμά του είναι κατεξοχήν δικαίωμά τους και μάλιστα θα μας πουν ότι αυτό συντελείται μόλις ο βουλευτής υποβάλλει γραπτή δήλωση στον πρόεδρο της βουλής και δεν ανακαλείται. Όλα αυτά βεβαίως είναι γνωστά σε όλους και το κυριότερο το τι λέει και τι προβλέπει το Σύνταγμα ίσως και να μην έχει και καμία σχέση με αυτά τα οποία καταγράφονται στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Άλλωστε πουθενά δεν έλεγε το Σύνταγμα ότι επιβάλλεται από τα κόμματα μέσα στη βουλή κομματική πειθαρχία, δηλαδή ένας τύπος, μια πρακτική πειθαναγκασμού του βουλευτή να ψηφίσει έστω και αν μπαίνει κάτω από διλημματική μορφή.

Επειδή το Σύνταγμα σε αρκετές περιπτώσεις μιλά για τη συνείδηση του βουλευτή είναι αυτονόητο ότι καμία έδρα δεν ανήκει σε κανένα κόμμα.

Βεβαίως αρχίζουν οι ερμηνείες για το πολιτικά ορθό για τον κομματικό σχηματισμό ο οποίος ανέδειξε τον βουλευτή. Να μην ξεχνάμε όμως ότι ο ρόλος του βουλευτή δεν είναι άλλος παρά η αντιπροσώπευση και η προάσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν ανεξάρτητα με ποιο κόμμα επέλεξαν. Βεβαίως ο πρωθυπουργός έχει δικαίωμα να σχηματίζει την κυβέρνηση. Ο βουλευτής δεν είναι κομμάτι της κυβέρνησης, ουσιαστικά αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας, ένα κομμάτι της κοινωνίας. Δηλαδή αν προχωρήσουμε και λίγα βήματα πιο πέρα ο βουλευτής έχει υποχρέωση να ελέγχει την κυβέρνηση. Έχει υποχρέωση με βάση την συνείδησή του και το συμφέρον των πολιτών να ψηφίσει ή να μην ψηφίσει διάφορες προτάσεις της ίδιας της κυβέρνησης. Τώρα γιατί τα πράγματα στο ελληνικό κοινοβούλιο είναι ιδιαίτερα θολά ή γιατί κάθε φορά γινόμαστε μάρτυρες μίας κατάφωρης παραβίασης του Συντάγματος;

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα γεγονότα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν έρχονται είτε μας θυμίζουν τον Φωτήλα από τον παραίτηση Παπανδρέου στο αεροπλάνο, είτε μας θυμίζουν την ψήφο του Κατσίκη στο παρελθόν, είτε μας θυμίζουν νεότερες ιστορίες εκείνο που προκύπτει είναι ότι έχουν κοινό παρονομαστή.

Συνεπώς το έλλειμμα δημοκρατίας μεγαλώνει και από ένα σημείο και μετά γίνεται ιδιαίτερα απειλητικό καθώς οδηγεί τα πράγματα σε επικίνδυνους ατραπούς.

Του Βασίλη Ραούλη