Υποανάπτυξη – Ύφεση και οριζόντια φτωχοποίηση

Με τις προγραμματικές δηλώσεις στη βουλή ουσιαστικά πήγε σε δεύτερο πλάνο ο προϋπολογισμός για το 2016.

Τέτοια εποχή κάθε χρόνο είχαμε συγκεκριμένες κουβέντες και για συγκεκριμένα πράγματα.

Ίσως γιατί ορισμένα από αυτά τα μεγέθη ήταν αναμενόμενα, ίσως γιατί ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, ίσως γιατί υπάρχει ανεκτικότητα από την πλευρά της κοινωνίας (το γιατί είναι πραγματικά μυστήριο), σε κάθε περίπτωση εκείνο που προκύπτει από τον προϋπολογισμό είναι η επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας και ο εκτροχιασμός σε ότι αφορά τα δημοσιονομικά μεγέθη.

Η υπόσχεση των δανειστών για χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους, όχι μόνο για το 2016 αλλά και για την επόμενη χρονιά, περνά σε δεύτερο πλάνο.

Οι χαμηλότεροι δημοσιονομικοί στόχοι σε σχέση με την κυβέρνηση Σαμαρά δημιουργούσαν την  ελπίδα για χρήμα στην πραγματική οικονομία αλλά και την ελπίδα ότι κάπως θα βοηθηθούν κοινωνικές ομάδες που κυριολεκτικά διαλύθηκαν από τη διαχείριση της κρίσης. Δυστυχώς και αυτή η ελπίδα παραμένει στα όρια της φαντασίας την ώρα που η πραγματική οικονομία έχει κυριολεκτικά στεγνώσει και η επερχόμενη φορολαίλαπα θα διαλύσει ότι έχει μείνει ακόμη όρθιο.

Για εξειδίκευση των μέτρων και για προαπαιτούμενα ακούμε αδιάλειπτα το τελευταίο διάστημα.

Ακούσαμε όμως ταυτόχρονα και τα τελευταία πρόσθετα μέτρα που ζητά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Εκεί δηλαδή που κάποιοι περίμεναν από την δημοσιονομική ελάφρυνση να ενισχυθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας ή να βελτιωθούν οι υποδομές της, βρισκόμαστε και πάλι στον ίδιο παρονομαστή.

Και το 2016 τα πράγματα θα είναι δύσκολα και θα μιλάμε για νέα αυστηρή προσαρμογή και βεβαίως θα μιλάμε και για πρόσθετα μέτρα ανεξάρτητα από το ύψος για το οποίο υπάρχει μια διαφορετικότητα εκτιμήσεων.

Αυτά όμως υπό την προϋπόθεση ότι τα δημόσια έσοδα θα είναι τόσα που θα καλύψουν τους στόχους.

Δυστυχώς όμως.

Η υψηλή φορολογία και η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας σε καμία περίπτωση δεν βολεύει τέτοιου είδους αισιόδοξα σενάρια. Η ύφεση, η οικονομική ασφυξία και οι αυξημένοι φόροι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχουν θετικό αντίκρισμα στα δημόσια έσοδα. Αυτό σημαίνει ότι πυροδοτούνται λίγο-πολύ προοπτικές μόνιμης υποανάκαμψης αφού δημιουργείται ένα αντιαναπτυξιακό κλίμα. Αυτό που όλοι αντιλαμβάνονται , με εξαίρεση τους κυβερνώντες, είναι ότι η οικονομία σε καμία περίπτωση δεν αντέχει νέους φόρους.

Γιατί έτσι το μίγμα γίνεται ακόμη πιο εκρηκτικό, η πίεση στους ήδη βαριά τραυματισμένους από τη φορολογία πολίτες της χώρας βασανιστική και το αποτέλεσμα μακριά από τους στόχους που κάποιοι αριθμολάγνοι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών βάζουν!

Ο υπολογισμός του ΕΝΦΙΑ με βάση τις αντικειμενικές τιμές του 2006 (!), η νέα επίθεση στα ακίνητα με τον οριστικό θάνατο της αγοράς τους αποτελούν την πιο άθλια φορομπηχτική πολιτική  των τελευταίων χρόνων.

Είναι μια ξοφλημένη και από την αρχή αποτυχημένη πολιτική που σε τίποτα δε θυμίζει προοδευτική κυβέρνηση αλλά αντίθετα μια ιδιαίτερα σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική πρακτική που διαλύει κάθε κοινωνική ομάδα και επιβάλλει την τρομοκρατία της φτώχειας, της ύφεσης και της ανεργίας

Θα συμφωνήσω με αυτούς που επιμένουν ότι η χώρα χρειάζεται ένα νέο αφήγημα.

Σε κάθε περίπτωση όμως ποια μπορεί να είναι η βάση ενός τέτοιου αφηγήματος όταν τα ίδια τα δεδομένα ανατρέπουν σταθερές υφιστάμενες διαχρονικά;