Βασίλης Ραούλης
Στην υγειά του νέου μνημονίου ή «μερικά πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ»!
Σεμνά και ταπεινά έπεσε η αυλαία μιας ακόμη διαπραγμάτευσης. Υπερήφανης ή μη, με δημοψηφίσματα ή μη, με συνεδριάσεις της Βουλής ή μη, η κατάληξη η ίδια και το ακόμη εντυπωσιακότερο και τα επιχειρήματα τα ίδια!
Είναι πραγματικά να απορεί κανείς με το ότι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο Τσίπρας για να δικαιολογήσει την υπογραφή του τρίτου μνημονίου είναι ακριβώς , μα ακριβώς, ίδια με αυτά του Παπανδρέου το 2010 και του Σαμαρά – Βενιζέλου το 2012.
«Είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην άτακτη χρεωκοπία και μια δύσκολη έως κακή συμφωνία». Αυτό δεν ακούσαμε τόσες και τόσες φορές μέχρι τώρα;
Στο πολιτικό παρασκήνιο βεβαίως και υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες, κυρίως πολιτικές αλλά και διαφορετικές αντιδράσεις από την κοινωνία.
Αλλιώς είναι να αναζητάς τον τρόπο με τον οποίο θα στηθεί μηχανισμός στήριξης και άλλο να το έχεις έτοιμο και δεδομένο.
Άλλο είναι να αντιμετωπίζεις μια κοινωνία που για πρώτη φορά μετά την «ευδαιμονία», βρίσκεται αντιμέτωπη με λιτότητα, περικοπές και μειώσεις μισθ΄βν και άλλο μια κοινωνία που έχει ήδη συνηθίσει τη νέα πραγματικότητα.
Άλλο είναι να πηγαίνεις για την υπογραφή της συμφωνίας με 251 ψήφους της Βουλής και σχεδόν όλη την αντιπολίτευση μαζί σου και να την ψηφίζεις με μεγάλη πλειοψηφία επίσης μαζί με την αντιπολίτευση και άλλο να είσαι μόνος, καθυβριζόμενος απ’ όλους σαν «προδότης και γερμανοτσολιάς»!
Άλλο είναι να πουλάς αντιμνημόνιο και «πατριωτισμό», να κάνεις κόμμα και να εκλέγεσαι κιόλας και άλλο να αναλαμβάνεις την υλοποίηση του νέου μνημονίου, βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια, στημένος στα τέσσερα (κατά τη δική του έκφραση).
Άλλο είναι να διαφωνείς, να παραιτείσαι από το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκες γιατί δεν μπορούσες να ανεχτείς προσβολή στην ιδεολογία σου και άλλο να συμβιβάζεσαι σήμερα με την καλά αμειβόμενη θέση του Υπουργού ή του Ευρωβουλευτή και να καταπίνεις αμάσητο ένα χειρότερο μνημόνιο.
( Μου ήρθε στο μυαλό η συνέντευξη Κουρουμπλή, ο οποίος απαντώντας για την παραίτηση του το 2011, έλεγε «Αυτό θα το γράψει η ιστορία. Εγώ πάντως όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, όταν διάβασα τη δανειακή σύμβαση, έμεινα εμβρόντητος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι η κυβέρνηση η δική μας, θα υπέγραφε μία τέτοια δανειακή, καταδυναστευτική σύμβαση για την πατρίδα. Το ΠΑΣΟΚ ήταν δύο πράγματα. τον πατριωτισμό του και για το κοινωνικό του πρόσωπο. Εγώ, λοιπόν, είπα στον Παπακωνσταντίνου ότι δεν μπορώ να φανταστώ έναν Έλληνα υπουργό να υπογράφει μία τέτοια δανειακή σύμβαση. Και μου λέει “αμφιβάλεις τον πατριωτισμό μου;”. Του είπα τι έχω διαβάσει. Από τότε ασφυκτιούσα και έφτασα στο όχι. Και σε τρία λεπτά ο Παπανδρέου με διέγραψε»
Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας και γίνεται γλυκύτερο σε περιόδους κρίσεις!
Είναι εύκολο να συνομωσιολογείς λέγοντας πως το ΔΝΤ το έφερε ο Παπανδρέου στην Ευρώπη και να θεωρείς λόγια του αέρα τα λεγόμενα του πως το επέβαλε η Γερμανία και η Γαλλία. Όταν αυτό επαναλαμβάνεται και γίνεται ξεκάθαρο πως πρόγραμμα χωρίς ΔΝΤ δεν γίνεται αποδεκτό από τους Ευρωπαίους, τότε απλά σιωπάς και προσπαθείς να ανακαλύψεις … νέα σενάρια συνομωσιών!
Είναι εύκολο να καταγγέλλεις τους «προδότες» που ενώ μπορούσανε να δανειστούν από άλλες χώρες δεν το κάνανε επίτηδες και άλλο να ανακαλύπτεις εσύ ο ίδιος ότι αυτό που έλεγες τότε ήταν ένα παραμύθι χωρίς όνομα, τρώγοντας στα μούτρα την πόρτα όσων χτύπησες για να βρεις χρήματα.
Είναι εύκολο να υπόσχεσαι εναλλακτικές προτάσεις, τρόπους και μέσα να αντιπαλέψεις τα μνημόνια και τη λιτότητα, να γράφεις ισοδύναμα να πηγαινοέρχεσαι στα Ζάππεια σαν τον Κολόμβο που ανακάλυψε την Αμερική, να εξαγγέλλεις άμεσα υλοποιήσιμα προγράμματα από τη Θεσσαλονίκη ή να σχεδιάζεις ντου στο νομισματοκοπείο και εθνικοποιήσεις Τραπεζών, μέχρι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να μετατραπείς σε ρόμπα και μάλιστα ξεκούμπωτη!
Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα. Αυτό όμως που πραγματικά με απασχολεί είναι το «γιατί μόνο εμείς;»
Μια πρόχειρη ανάγνωση της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας θα δείξει ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετώπισαν μια οικονομική κρίση στα τελευταία χρόνια. Εκτός από την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο, παλαιότερα η Βρετανία, η Φιλανδία, οι χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ ακόμα και η Τουρκία βρέθηκαν σε δεινή οικονομική κατάσταση και μερικές ζήτησαν βοήθεια από το ΔΝΤ.
Όλες ανεξαιρέτως αντιμετώπισαν το πρόβλημα και άρχισαν να ανακάμπτουν.
Αντίθετα εμείς μετατρέψαμε την κρίση σε καθεστώς επειδή αρνούμαστε ν’ αλλάξουμε τις συνθήκες που μας οδήγησαν σ’ αυτή.
Γι’ αυτό δεν είμαι αισιόδοξος και γι’ αυτό ανησυχώ.
Φταίει λέμε τώρα το «πολιτικό προσωπικό». Η λογική της Χρυσής Αυγής που πραγματικά κάνει την κρίση ευκαιρία για τη δική της άνοδο.
Μια γενιά πολιτικών στελεχών, που άλλοι πρόσφεραν λιγότερα και άλλοι περισσότερα, οδηγήθηκαν στην αποστρατεία λόγω των μνημονίων και της συσχέτισης τους με τα οδυνηρά μέτρα των τελευταίων πέντε χρόνων. Στη θέση τους αναδείχθηκαν νέα «φυντάνια», προϊόντα του καιρού, της συγκυρίας και της αρρωστημένης ατμόσφαιρας που επικράτησε στην πολιτική. Άτομα που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων συνεισφέρουν μετά μανίας στην απαξίωση της πολιτικής, στη γελοιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, στη συνέχιση του παλαιοκομματισμού
Αν για όλα φταίει το πολιτικό προσωπικό, είναι επειδή είναι σαρξ εκ της σαρκός μας και βρέθηκαν εκεί που είναι , με δική μας εξουσιοδότηση ή δικό μας λάθος.
Στις περιπτώσεις όμως αυτές τα λάθη πληρώνονται ακριβά και οι ζημιές είναι αδύνατο να επιδιορθωθούν.
Στην υγειά λοιπόν του νέου μνημόνιου. Αυτού που είναι ίδιο με τα άλλα, μα ξεχωρίζει γιατί έχει τις υπογραφές των «μη μνημονιακών».
Στη υγεία μας επίσης, γιατί στο πετσί μας θα το νοιώσουμε μέχρι την επόμενη φορά που θα ολοκληρώσουμε την πολιτική μας αυτοκτονία, τιμωρώντας για άλλη μια φορά αυτούς που το φέρανε ( άσχετα με το τι θα φέρουμε στη θέση τους).
Στην υγειά όλων όσων ξεφύγανε από ιδεοληψίες και μεγαλώσανε, ενηλικιωθήκαν αντιμετωπίζοντας όχι τα όνειρα, τα οράματα και τις όμορφες λέξεις αλλά τους εφιάλτες της πραγματικότητας.
Στην υγειά του ρεαλισμού αλλά και εκείνων που αρνούνται να τον υιοθετήσουν γιατί θα χάσουν το «γήπεδο που παίζουν»!
Υ.Γ.
Αυτά μέχρι και τις αρχές Αυγούστου, όταν ξαναβρεθούμε μετά από μια μικρή και αναγκαία άδεια. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνει από μνημόνια και ΦΠΑ. Η ζωή συνεχίζεται… Καλά να περάσετε!
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις