Η πρεμούρα των δραχμολάγνων …

Το παραμύθι του εθνικού νομίσματος αρχίζει και γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Οι χθεσινές αποκαλύψεις για την «εναλλακτική» πρόταση της πλευράς Λαφαζάνη – Λαπαβίτσα, ξεπερνούν και την πιο άγρια φαντασία και αναδεικνύουν το μεγαλείο της ιδεοληψίας από τη μία και της τραγικής φιγούρας της υποτιθέμενης «αριστεράς», που προσπαθώντας να αναδειχθεί και να διαφοροποιηθεί δεν διστάζει να θέσει σε κίνδυνο τη υπόσταση μιας ολόκληρης χώρας.

Η ιδεοληψία που δικαιολογεί τις φωνές περί ρήξης, προφανώς έχει τις ρίζες της στη μυωπική και εκτός εποχής ανάλυση των πολιτικών και οικονομικών δεδομένων, που στηρίζεται σε αντιλήψεις που από καιρό , από χρόνια έχουν ξεπεραστεί.

Όπως για παράδειγμα ακόμη και σήμερα κάποιοι προσπαθούν να περιγράψουν την διαδικασία κοινωνικής αλλαγής μέσω της επανάστασης του προλεταριάτου (!), έτσι και οι δραχμολάγνοι προσπαθούν να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο ευρώ και κατά προέκταση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σχεδιάζοντας στον αέρα και κινδυνεύοντας να τινάξουν στον αέρα ότι έχει απομείνει σε αυτή την έρημη χώρα.

Μιλάω για τις ιδεοληψίες.

Αφήνω έξω από τη συζήτηση τα οργανωμένα συμφέροντα που κρύβονται άνετα πίσω από υποτιθέμενες «επαναστατικές προτάσεις», συμφέροντα κερδοσκόπων και ισχυρών του πλούτου, για τους οποίους η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αποτελεί την καλύτερη δυνατή εξέλιξη. Για αυτούς, όχι για τη χώρα και το λαό της.

Σε κάθε περίπτωση ούτε μανιακός ευρωλάγνος είμαι, ούτε κολλημένος με το νόμισμα αλλά όπως και να το πάρεις, πρέπει να μετρήσεις τουλάχιστον, τις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας για να μπορείς να έχεις επαφή με την πραγματικότητα.

Οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα που μέσα σε 10 μόλις ημέρες αρχίζουν να γίνονται εμφανείς λόγω και των capital controls, φανερώνουν με το χειρότερο τρόπο το επί δεκαετίες λανθασμένο παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων παραδειγμάτων όπου δείχνουν το επίπεδο ακριβώς της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ανακοίνωσης των ορνιθοτρόφων, οι οποίοι διαμαρτύρονται για το ότι δεν μπορούν να φτάσουν τα προϊόντα τους στην αγορά καθώς εκτός όλων των άλλων οι αυγοθήκες μέσα στις οποίες γίνεται η συσκευασία είναι εισαγόμενες!

Μέσα σ’ όλο αυτό το σκηνικό όσοι μιλούν για επιστροφή στην δραχμή ή σε άλλο νόμισμα,  έχουν σκεφτεί τις επιπτώσεις;

Θα συμφωνούσα ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να το κάνει μία οικονομία που πατά στα πόδια της ή τέλος πάντων μία οικονομία που έχει πίσω της μία παραγωγική δυνατότητα.

Όταν βλέπεις το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών να σε βολεύει μπορείς να παίρνεις αποφάσεις, ως κυβέρνηση πάντα, και να κατευθύνεις την οικονομία σου προς συγκεκριμένες πλευρές. Με ποια λοιπόν παραγωγική δυνατότητα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα τέτοιο δρόμο η χώρα που βρίσκεται στη δική μας την κατάσταση;

Ποια παραγωγική δυνατότητα θα μπορούσε να στηρίξει ένα νέο νόμισμα στα βήματά του και με μια προοπτική;

Μιλάμε για ένα Βατερλό.

Επειδή ακούμε διάφορα θα πρέπει ο καθένας να φανταστεί ότι όταν δεν υπάρχει δυνατότητα εξαγωγικού προσανατολισμού είναι αυτονόητο ότι θα έχουμε μία συνεχή διολίσθηση του νομίσματος και μέσα σε λίγο χρόνο θα χάσει στις αγορές την αξία του.

Που θα φτάσει κανένας δεν γνωρίζει.

Ποια θα είναι η αντιστοιχία νομίσματος –ευρώ; Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά.

Ποια θα είναι η αγοραστική αξία του μισθού ή της σύνταξης; Άγνωστο.

Τι θα γίνει με τον πληθωρισμό; Γνωστό τη στιγμή που τα βασικά είδη είναι εισαγόμενα και μιλάω κυρίως για καύσιμα, φάρμακα και πρώτες ύλες

Αυτό άραγε επιδιώκουν όσοι με πρεμούρα κινούνται με τέτοιου είδους θέσεις; Βεβαίως θα γίνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα αλλά το μεγάλο θέμα είναι ποιος θα καλλιεργεί και κάτω από ποιες συνθήκες.

Βεβαίως θα είναι φθηνά τα μεροκάματα, για όποιον όμως έχει την δυνατότητα να ζήσει μέχρι τότε.

Βεβαίως θα είναι ανταγωνιστική η οικονομία, αν όμως υπάρχει μέχρι τότε και έχει περισωθεί στο πλαίσιο της βαλκανοποίησής της.

Βεβαίως πάντα κάποιοι κερδίζουν από την διολίσθηση ή την υποτίμηση, όπως θέλετε πέστε το, κερδίζουν όμως αυτοί οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να το κάνουν με σκληρό νόμισμα.

Βεβαίως μεγαλώσαμε με την δραχμή.

Δεν το μετανιώνουμε.

Δεν θέλουμε όμως να μετανιώσουμε να επιστρέψουμε άναρχα σε μία δραχμή η οποία επιβάλλει από μόνη της φτωχοποίηση των ασθενέστερων τάξεων και διεύρυνση της ψαλίδας των εισοδημάτων.

Αυτά δεν τα ξέρουν; Τα ξέρουν αλλά δεν θέλουν να τα λένε.

Κλείνοντας αναρωτιέμαι τι τελικά είναι προοδευτικό σήμερα; Και πως κρίνεται αυτό στο παζάρι των ανεδαφικών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων;

Αναρωτιέμαι αν μπορεί η πραγματική Αριστερά να κινείται όχι στο ρεαλισμό αλλά στο … υπερπέραν.

Αναρωτιέμαι πως μπορεί να βρεθεί η καλύτερη δυνατή ισορροπία ανάμεσα στο κοινωνικά αναγκαίο και το πολιτικά εφικτό. Γιατί η πολιτική είναι πράξη και αποτέλεσμα. Αυτή η πολιτική μπορεί να βοηθήσει.

Οι ιδεοληψίες, τα εξωπραγματικά επιχειρήματα και η δαιμονοποίηση του ρεαλισμού οδηγούν σε καταστροφικές επιλογές.

Ας ρίξουν μια ματιά στην προσαρμογή της Κούβας στην πραγματικότητα του σήμερα για να κατανοήσουν το μέγεθος της βλακείας τους…

ΥΓ

Και μια ενδιαφέρουσα ιστορία:

Μπροστά στην απειλή της οικονομικής κατάρρευσης το 1921, ο τότε υπουργός Οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης κατέφυγε σε αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό. Έκοψε όλα τα χαρτονομίσματα στη μέση και έθεσε το δεξιό τους τμήμα στην κυκλοφορία στη μισή αξία από την αναγραφόμενη (π.χ. το χαρτονόμισμα των 25 δραχμών είχε ανταλλακτική αξία 12,5 δραχμών), ενώ το αριστερό τους τμήμα ανταλλάχθηκε με ομολογίες του δημοσίου. Έτσι όλοι οι Έλληνες δανειοδότησαν υποχρεωτικά το κράτος με τα μισά τους χρήματα. Η λύση εκείνη αποδείχθηκε σωτήρια, ωστόσο ο εμπνευστής της υπουργός δεν γλύτωσε την εκτέλεση στη δίκη των έξι που ακολούθησε της Μικρασιατικής καταστροφής.