Ευρωμεσογειακή πολιτική κανονικότητα

Οι πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στην Ιταλία επιφύλασσαν πολυκύμαντα μηνύματα προς τους βασικούς παίκτες της πολιτικής σκηνής της χώρας. Βασικά για την κεντροαριστερά του πρωθυπουργού Μ. Ρέντσι, ο οποίος είδε την δύναμή του να συρρικνώνεται εντυπωσιακά – στις επτά περιφέρειες όπου στήθηκαν κάλπες.

Όσο κι αν η σύγκριση των τωρινών ποσοστών των υποψηφίων του κόμματός του με τ’ αντίστοιχα των προ έτους ευρωεκλογών είναι αξιολογικά αδόκιμη, εν τούτοις δίνει μια εικόνα για το εύρος των μετατοπίσεων.

Από το περσινό 40% καταγράφει πλέον επίδοση που κινείται πέριξ του 25%. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το προσωποπαγές, λαϊκίστικο «κίνημα των 5 αστέρων», τ’ οποίο (υπό την ηγεσία του, κατ’ επάγγελμα, κωμικού ηθοποιού Μπ. Γκρίλλο) καταγράφει κάτι λιγότερο από 20%.

Περί τις πέντε ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το ποσοστό που είχε καταγράψει στις εθνικές εκλογές του 2013, όταν βρέθηκε στο απόγειό του. ωστόσο, στον χώρο της κεντροδεξιάς, είχαμε ενδιαφέρουσες ανακατατάξεις οι οποίες δημιουργούν ανησυχητικές προϋποθέσεις.

Η περίφημη «Λέγκα του Βορρά» του Μ. Σαλβίνι σημείωσε αισθητή άνοδο καταγράφοντας ένα ποσοστό άνω του 12%. Τα περί ξενοφοβικής και αποσχιστικής δράσης της αποτελούν εξωραϊσμό. Ο νέος επικεφαλής έχει ενσωματώσει στο κόμμα του μια σειρά νεοφασιστικών ομάδων που κινούνταν στις παρυφές του, μ’ αιχμή το μεταναστευτικό και τα στίφη εξαθλιωμένων ανθρώπων που φθάνουν στις ιταλικές ακτές από την Β. Αφρική. Η «Λίγκα» τάσσεται υπέρ της Ρωσίας του Β. Πούτιν, αποκαλεί «νεκρό» το ευρώ και ζητά την έξοδο της Ιταλίας από την Ε.Ε.

Την ίδια ώρα που ο υπέργηρος παλιός της σύμμαχος, ο Σ. Μπερλουσκόνι του «Fonta Italia», κατακρημνίζεται σε ποσοστά λίγο πάνω από το 10%.

Με μία πρώτη ματιά και στην κοντινή μας χώρα εγκαθίσταται η «ευρωμεσογειακή κανονικότητα» που γνωρίσαμε στην Ελλάδα και την Ισπανία.

Μια πολυδιάσπαση των παραδοσιακών κομμάτων, μ’ εμφάνιση μιας «νέου τύπου» – πέραν της σοσιαλδημοκρατίας- αριστεράς. ΣΥΡΙΖΑ,Podemos, «Κίνημα πέντε αστέρων» καλύπτουν, μέσα στην διαφορετικότητά τους, αυτό τον χώρο.

Συμμετρικά, στον χώρο της «λαϊκής δεξιάς», αναπτύσσονται φασιστικοί πόλοι οι οποίοι εκπροσωπούν τις «εθνικές αντιστάσεις» απέναντι στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την απορρόφηση των κρατικών κυριαρχιών από το υπερεθνικό δίκτυο τεχνογραφειοκρατών και τραπεζιτών στις Βρυξέλλες.

Είναι εξαιρετικά πρόωρο να εκτιμήσουμε το πώς θ’ αποκρυσταλλωθεί το τοπίο στην Ε.Ε., όταν όλοι οι παράγοντες που το καθορίζουν μεταβάλλονται με φρενήρη ρυθμό. Ούτως ή άλλως έχουμε εισέλθει σε μία άλλη περίοδο.