Αγγίζοντας το … «χιτώνα του Νέσσου» !

Καθώς αποκτά ρεαλιστική υπόσταση η δυνατότητα μιας συμφωνίας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τους δανειστές, οι προετοιμασίες για την επόμενη μέρα είναι προφανείς.

Η προ καιρού συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (του θεμελίου της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας) ανέδειξε τις διαφορετικές απόψεις, ακόμα και τις συγκρουσιακές με την ηγεσία διαθέσεις μερίδας στελεχών του.

Όσο κι αν ο πρωθυπουργός έσπευσε να καθησυχάσει τους αντιδρώντες είναι κατανοητό πως επιχειρεί ν’ αποφύγει την πιθανότητα καταψήφισης της (ενδεχόμενης) συμφωνίας από βουλευτές του κόμματός του.

Το γεγονός ότι αντίστοιχο κλίμα επικρατεί και στον δευτερεύοντα πόλο της συγκυβέρνησης, τους ΑΝΕΛ, αποδεικνύει πως η προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα – μετά τις προεκλογικές αεροβασίες και τις ευκλεείς αυταπάτες είναι μία δύσκολη υπόθεση.

Ξαναγυρίζοντας στα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επισημάνουμε μία κρίσιμη διαφοροποίηση – αυτή μεταξύ της ηγετικής ομάδας, που λαμβάνει τις κρίσιμες αποφάσεις και του κοινοβουλευτικού και κομματικού δυναμικού που την πλαισιώνει. Η μεταξύ τους σχέση δεν διέπεται από μια ιεραρχικού χαρακτήρα υπαγωγή της δεύτερης κατηγορίας στην πρώτη.

Στην πραγματικότητα μιλάμε για διακριτά πολιτικά υποκείμενα, τα οποία εφάπτονται σε ορισμένα σημεία. Αυτό που συμβαίνει είναι πως το δίκτυο εξουσίας που συγκροτεί ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι κομματικό – αποτελείται από πρόσωπα ποικίλων πολιτικών προελεύσεων.

Ας αναφέρουμε απλά τα ονόματα κυβερνητικών στελεχών που συνεργάζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως να έχουν οργανωτική ένταξη σ’ αυτόν: Βαρουφάκης, Παρασκευόπουλος, Πανούσης, Νικολούδης, Παπαγγελόπουλος, Σαγιάς, Σπίρτζης, Τσιρώνης – χωρίς να υπολογίσουμε διοικητές οργανισμών και κορυφαίες κρατικές θέσεις.

Στο δίκτυο αυτό οι ισορροπίες είναι ρευστές και ευμετάβλητες, ενώ η συγκρότησή του εγγενώς αδιαφανής. Λίγα γνωρίζουμε για το πώς απογειώθηκε αρχικά και συρρικνώθηκε εν συνεχεία η επιρροή του Γ. Βαρουφάκη – ένα πρόχειρο παράδειγμα.

Εδώ δεν υπάρχει «επετηρίδα», όπως συμβαίνει με το κομματικό σκέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Από τ’ οποίο ορισμένα (και μόνο) στελέχη θα ενταχθούν σε κυριαρχικό δίκτυο, εξ΄ ού και η αναφορά στ’ ότι δίκτυο και κόμμα εφάπτονται σε περιορισμένης κλίμακας περιοχές.

Η αναφορά δεν έχει θεωρητική, αλλά απολύτως πρακτική αξία.

Οι αποφάσεις δεν θα ληφθούν από το κόμμα, αλλά από την κορυφή της δικτυακής πυραμίδας. Την συνείδηση της πραγματικότητας αυτής την έχουν, περισσότερο από τα μουσειακά απομεινάρια των μεταπολιτευτικών κομμάτων, οι επίδοξοι μιμητές της πολιτικής οργάνωσης «νέου τύπου».

Δεν είναι τυχαίο τ’ ότι ο Στ. Θεοδωράκης αναφέρεται στην ανάγκη συγκρότησης μιας διαφορετικής συγκυβέρνησης, με πρωθυπουργό τον Αλ. Τσίπρα και στήριξη από διαφορετική κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Καλώντας τον να ηγηθεί σ’ ένα εγχείρημα που θα βασίζεται στις ψήφους του «φιλοευρωπαϊκού μπλοκ», κόβοντας τους δεσμούς με τους φορείς της «οπισθοδρόμησης» και του «λαϊκισμού», όπως το «αριστερό ρεύμα» του Π. Λαφαζάνη.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί, όταν το κοινοβουλευτικό υλικό που προέκυψε από τις εκλογές του 2009 έδωσε – κατά πλειοψηφία – ψήφο εμπιστοσύνης τόσο στον Γ. Παπανδρέου όσο και στον Λ. Παπαδήμο, μετά την εκπαραθύρωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού.

Ένα τέτοιο δώρο ίσως αποτελέσει τον «χιτώνα του Νέσσου» για τον Αλ. Τσίπρα, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.