Συμβουλές…

Είναι εμφανές πως η διοίκηση Ομπάμα στις ΗΠΑ αντιμετωπίζει την κυβέρνηση Τσίπρα μ’ ευνοϊκότερο τρόπο από τους τεχνογραφειοκράτες των Βρυξελλών – για το Βερολίνο δεν γίνεται, καν, λόγος.

Επομένως οι δημόσιες προτροπές του Αμερικανού προέδρου, επ’ αφορμή της πρόσφατης επίσκεψης Βαρουφάκη στην Ουάσιγκτον, έχουν αυτονόητο πολιτική αξία. Οι όροι – παροτρύνσεις ήταν τρεις: πρώτα η συλλογή φόρων, μετά η μείωση της γραφειοκρατίας και τέλος η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις.

Μια στοιχειώδης ανάπτυξη του σκεπτικού του «πλανητάρχη» αποσαφηνίζει και το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλει να κινηθεί η Αθήνα.

Η φοροσυλλεκτική δραστηριότητα του κράτους, μ’ έμφαση τα μεγάλα εισοδήματα, έχει διπλό στόχο. Από την μια την συγκρότηση ενός τυπικού κράτους, που θα λειτουργεί με βάση τους κανόνες εκείνων της καπιταλιστικής δύσης- καθώς το υφιστάμενο θυμίζει περισσότερο οθωμανικής κοπής κατασκεύασμα.

Από την άλλη, με τον περιορισμό της ισχύος των Ελλήνων ολιγαρχών θ’ανοίξει ο δρόμος (και οι αγορές) για την έλευση ξένων, σε κρίσιμους τομείς της ελληνικής οικονομίας.

Η απαίτηση για «μείωση της γραφειοκρατίας» συνδέεται, σ’ αυτό το σημείο, με τα προαναφερθέντα. Καθώς αυτό που συνεπάγεται είναι η απουσία δημόσιου ελέγχου στις ιδιωτικές επενδύσεις, οι οποίες πρέπει να προωθούνται δίχως προσκόμματα μισθολογικά, εργασιακά, οικολογικά, κοινωνικά. Στο «Κόσσοβο της Ε.Ε.» τέτοιου είδους ζητήματα πρέπει ν’ αποτελούν περιττές πολυτέλειες και αγκυλώσεις μιας άλλης εποχής.

Η ανάπτυξη μπορεί να βασίζεται στο μαύρο χρήμα, τον περιβαλλοντικό όλεθρο και τους μισθούς που φλερτάρουν με τ’ όριο των 300 ευρώ.

Κάπου εδώ συναρμολογείται ο ύστατος κρίκος αυτής της νοηματικής αλυσίδας. Πρόκειται για την περιβόητη «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων.

Από την ακαμψία (εντός κι εκτός εισαγωγικών) του φορντικού – ταιηλορικού μοντέλου έχουμε μεταβεί σ’ εκείνο που διαμεσολαβεί η ηλεκτρονική τεχνολογία.

Την κατάργηση της μονιμότητας, την «part time», την εργασιακή περιπλάνηση και τις άτυπες μορφές εργασίες («μαύρη»).

Αυτή η ταξική κινητικότητα είναι απαραίτητη για το κεφάλαιο, καθώς αυξάνει τον εσωτερικό ανταγωνισμό στους εργαζόμενους – ειδικά με την αξιοποίηση των μεταναστευτικών ροών – και μειώνει την αξία της εργατικής ικανότητας.

Κοντολογίς ο Μπ. Ομπάμα παρέθεσε στην αριστερή κυβέρνηση της Αθήνας τα διδάγματα της σύγχρονης βίβλου του οικουμενικού καπιταλισμού.

Οι πολυθρύλητες μεταρρυθμίσεις, όποια μορφή μέτρων και αν λάβουν, έχουν ένα αναπαλλοτρίωτο (οικονομικό και κοινωνικό) περιεχόμενο.

Την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην ζωντανή εργασία.

Τα υπόλοιπα μπορούν να είναι προς επικοινωνιακή χρήση, ενδεχομένως και τέρψη, δεν αναιρούν ωστόσο την ουσία των πραγμάτων.