«Αριστερή» Καταστολή

Οι συνεχείς παρεμβάσεις (με άρθρα και δημόσιες δηλώσεις) του υπουργού «προστασίας του πολίτη» Γ. Πανούση δημιούργησαν αίσθηση.

Καθώς, επί της ουσίας, ζήτησε ριζική αναθεώρηση της μέχρι τώρα ασκούμενης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της δημόσιας τάξης.

Οι πρόσφατοι μελοδραματικοί τόνοι πως αν δεν γίνουν δεκτές οι εισηγήσεις του ίσως επιλέξει τον δρόμο της παραίτησης, στόχευαν στην (ανοιχτή) εκμαίευση στήριξης από το μέγαρο Μαξίμου.

Ωστόσο η σιωπή της κυβερνητικής ηγεσίας δεν σημαίνει την έμμεση αποδοκιμασία του Γ. Πανούση – κάθε άλλο μάλιστα.

Προφανώς αποτελεί τακτική κίνηση, ώστε να εξοικειωθεί η κοινή γνώμη με την ιδέα μιας σκλήρυνσης της κυβερνητικής στάσης, πριν αυτή εμφανιζόταν επιχειρησιακά.

Είναι σαφές πως μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ του 4% και εκείνου του 36% (και της κυβερνητικής ευθύνης) υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Όχι μόνο αριθμητική, κυρίως ποιοτική.

Όση χωρίζει την «αριστερά του τίποτα» (κατά τον χαρακτηρισμό του υπουργού) από την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας».

Οι προτεραιότητες της τελευταίας αφορούν την εμπέδωση της «κοινωνικής ειρήνης», εν μέσω οξύτατης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Συνεπώς το μέγεθος της καταστολής που πρέπει ν’ ασκηθεί είναι τεράστιο, ακόμα και σε βάρος ομάδων του πληθυσμού που διάκεινται ευνοϊκά στην κυβέρνηση – η περίπτωση των αστυνομικών βιαιοπραγιών κατά των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής είναι ενδεικτική.

Όσο και το γεγονός ότι ο Γ. Πανούσης κάλυψε απόλυτα την (εκεί) ηγεσία της ΕΛΑΣ παρά τις καταγγελίες της τοπικής βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε πως στις ιστορικές κοινωνίες (και στην σύγχρονη αστική) δεν νοείται κενό καταστολής.

Αν απουσιάζει η κρατική βία αναπληρώνεται από την (συμμετρικά αντίθετη) κοινωνική, η οποία κάνει συμβολική παρέλαση σε δρόμους και κτίρια των μεγάλων πόλεων της χώρας αυτό το διάστημα.

Η απλοϊκή προσέγγιση (και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) πως η απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων θ’ αποκλιμακώσει την σφοδρότητα των κοινωνικών αντιδράσεων αποδεικνύεται, και πρακτικά, έωλη.

Το κρίσιμο θέμα αφορά τον σεβασμό των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων της χώρας. Αυτή η προτεραιότητα επιμερίζεται διαφορετικά στις διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες – μ’ ευδιάκριτο το ταξικό πρόσημο των εκάστοτε κρατικών επιλογών.

Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει όπως αντιστοιχεί σ’ ένα δίκτυο εξουσίας σε μια γωνιά της ευρωζώνης οφείλει να εγκαταλείψει όχι μόνο ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά (το πλέον οδυνηρό) συγκεκριμένες αρχές δικαίου. Οι πιέσεις που υφίσταται, ώστε να προσαρμοσθεί στις οικουμενικές συντεταγμένες της κρατικής καταστολής, υποβοηθούν μια τέτοια στροφή.

Υπό μία έννοια τα γνωστά άρθρα του Γ. Πανούση ν’ αποτέλεσαν την επίσημη έναρξη της νέας περιόδου, στην δημόσια τάξη. Χθες προχωρήσαμε ένα βήμα παραπάνω…