Επικίνδυνες λογικές

Περίπου δύο μήνες μετά την ορκωμοσία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η πρακτική της και κυρίως τα λεγόμενα της, έχουν προκαλέσει πλήθος (επι)κριτικών σχολιασμών, λόγω της αντιφατικότητας των δύο μερών που την απαρτίζουν.

Ένα κόμμα της αριστεράς από την μία, συμπλέει κυβερνητικά με μια εκδοχή της εθνικιστικής «λαϊκής δεξιάς». Ο γάμος δεν ήταν (ακριβώς) απ’ αυτούς που θεωρούμε «κοινού συμφέροντος».

Υπήρχαν και άλλες δυνατότητες κοινοβουλευτικής συνοδοιπορίας – όπως με το πρόθυμο «Ποτάμι» ή και το μπαρουτοκαπνισμένο από τέτοιες εμπειρίες ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο η συμφωνίαΤσίπρα – Καμμένου, η οποία είχε σφυρηλατηθεί προεκλογικά κατέστη εφικτή, όταν οι ΑΝΕΛ υπερπήδησαν το εκλογικό φράγμα του 3%.

Η επιλογή είχε να κάνει με την  συγκρότηση μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» – με δυνάμεις που εγγράφονται σ’ αμφότερους τους πόλους της σχηματικής διαίρεσης αριστερά / δεξιά – με στόχο την συγκρότηση ευρύτερου πολιτικού μετώπου στο εσωτερικό της χώρας.

Επικουρικά η παρουσία των ΑΝΕΛ (ειδικά του Π. Καμμένου στο ΥΠΕΘΑ) λειτουργεί ως εγγύηση της «συνέχειας του κράτους», καθησυχάζοντας τις ανησυχίες πυρήνων του «βαθέος κράτους» σε στρατό, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες.

Στην πραγματικότητα το άνοιγμα της «κυβερνώσας αριστεράς» προς την αντίπαλη παράταξη είναι ακόμα ευρύτερο. Η υπερψήφιση του Π.Παυλόπουλου, ως νέου ΠτΔ, αλλά και επιλογές προσώπων για την κάλυψη κυβερνητικών θέσεων,  αποτελούν το συμβολικό δώρο προς την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ. Αποδεικνύοντας πως ο Αλ. Τσίπρας σχεδιάζει την παραμονή του στην εξουσία μέσα από την ανάδειξη των αντιθέσεων των άλλων πολιτικών σχηματισμών. Προφανώς  και αυτό δείχνει πως έχει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό παραμονής στην πρωθυπουργία και δεν σκοπεύει να προσωποποιήσει το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης». Ακόμα κι αν χρειασθούν κινήσεις όπως δημοψήφισμα ή νέες εκλογές.

Ωστόσο ένα εξαιρετικά ανησυχητικό στοιχείο της συγκατοίκησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι η διασπορά θέσεων και απόψεων που ελάχιστα απέχουν από τον ωμό και απροκάλυπτο εθνικισμό.

Δεν είναι τόσο ο πόλεμος με το Βερολίνο, άλλωστε εκεί υπάρχουν οικονομικά και ιστορικά διακυβεύματα που επιζητούν διευθέτηση και δικαίωση.

Κυρίως εμφανίζονται στις δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών όπως ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς και ο ΥΠΕΘΑ Π. Καμμένος.

Άλλωστε ο πρώτος έχει διατρέξει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα (από ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ ως υποστηρικτής του Αντ. Σαμαρά το 2012 )για να καταλήξει στην αγκαλιά του ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μ’ αυτή την πολιτική οικοσκευή μπορεί να εκτοξεύει ιδεολογικές κορώνες που αναμειγνύουν μετανάστες με τζιχαντιστές και μετατρέπουν τους πρόσφυγες από Αφρική και Ασία σε ανθρώπινες απειλές κατά του πυρήνα της ευρωζώνης. Μια εκδοχή που πρακτικά συντονίζεται με τις κραυγές ακροδεξιών κύκλων στην χώρα μας – απλά η «μεταναστευτική βόμβα» προορίζεται να εκραγεί στο εξωτερικό αντί του εσωτερικού.

Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπει και ο Π. Καμμένος, ο οποίος προσθέτει και τις συμπληρωματικές δόσεις «εθνικά υπερήφανης» στάσης απέναντι σε Τουρκία, δανειστές και «μηδίζοντες» εντός των συνόρων.

Το επικίνδυνο της όλης ιστορίας είναι πως όλη αυτή η προπαγανδιστική εκστρατεία εξοικειώνει ευρύτερα ακροατήρια με εθνικιστικά και ξενοφοβικά στερεότυπα, ως επίσημη κρατική πολιτική πλέον. Όσο κι αν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν έντονες αμφισβητήσεις και εμφανείς διαφωνίες, ο πρωθυπουργός εκτιμά πως αυτή η στρατηγική δεν χρειάζεται επιδιόρθωση.

Δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά για το αν κατανοεί τις απολήξεις της, ή αν – ακόμα χειρότερα – απλά αυτές (δεν) τον ενδιαφέρουν…