Οι χοροί, το εθνικιστικό κιτς και η πατριωτική κατανάλωση

Φαίνεται πως η συναδέλφωση των αντιμνημονιακών αισθημάτων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τις παραδόσεις της 25ης Μαρτίου αποτυπώνονται στις επικολυρικές εκδηλώσεις που ετοιμάζουν ο Π. Καμμένος με την Ρ. Δούρου.

Μάλιστα ο ΥΠΕΘΑ, σε παρατήρηση πως τα τσάμικα θυμίζουν τις χορευτικές εκδηλώσεις του Γ. Παπαδόπουλου και του Στ. Παττακού επί χούντας, εξανέστη.

Παρατηρώντας πως «η χούντα χόρευε μόνο τσάμικα, (…) Η αριστερά χόρευε μόνο βαλς;»!

Προφανώς οι χοροί δεν σηματοδοτούν μια συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα, ούτε όμως η σύνδεσή τους με συγκεκριμένα ιδεολογικά και αισθητικά πρότυπα είναι εντελώς αυθαίρετη.

Η αναβίωση ενός εθνικιστικού κιτς, που θυμίζει κάτι από τις γυμναστικές επιδείξεις άλκιμων νέων επί «εθνοσωτηρίου», δεν είναι σημερινό φαινόμενο.

Στα «εθνικά συλλαλητήρια» για την Μακεδονία και στις περίφημες «παρελάσεις του λαού» το 2011 διαπλέκονταν οι πιο αντιφατικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Μόνο που ο κοινός παρονομαστής ήταν (και είναι) δεδομένος: η πρωτοκαθεδρία του εθνικού συμφέροντος.

Τα υπόλοιπα είναι προς πατριωτική κατανάλωση, υπό τους μελωδικούς ήχους του «πρώτη φορά αριστερά».