Κίνδυνος συντριβής στις συμπληγάδες…

Τα όσα διαμείβονται με την Ελλάδα και το κρατικό της χρέος εγγράφονται σε ευρύτερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς.

Αυτή την ιστορική περίοδο υπάρχουν τρία κρατικά συγκροτήματα που συγκρούονται για την παγκόσμια κυριαρχία: οι ΗΠΑ (που ηγεμονεύουν), η ανακάμπτουσα Ρωσία και η ανατέλλουσα Κίνα.

Ειδικά στον χώρο της Ευρώπης επιχειρείται η ανάδυση ενός τέταρτου, υπό την γερμανική κυριαρχία.

Οι πιθανότητες να ολοκληρωθεί αυτό το εγχείρημα είναι από πεπερασμένες έως ανύπαρκτες. Καθώς, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο και το ξήλωμα των αποικιοκρατικών δυνάμεων της «γηραιάς ηπείρου», ο χώρος της Ευρώπης αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.

Η κρίση της Ουκρανίας αποτελεί (μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού) μια υπόμνηση του ότι ο πόλεμος «χαμηλής έντασης» συνεχίζεται.

Αυτό που συντελείται τούτη την ώρα είναι η έξοδος των ΗΠΑ από την οικονομική κρίση που τις είχε ταλανίσει.

Αυτό το γεγονός συνοδεύεται από την δυναμική επάνοδο στον ευαίσθητο χώρο της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.

Από την δική της πλευρά η Ρωσία, μετά την απώλεια των οικονομικών της προγεφυρωμάτων στην Κύπρο, καλοβλέπει μία συνεργασία με την Ελλάδα – ειδικά τώρα που βρίσκεται σε ψυχροπολεμικές σχέσεις με την Ε.Ε., και την Γερμανία κατά πολιτική προτεραιότητα.

Παρά τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχουν μεταξύ τους ΗΠΑ και Ρωσία εν τούτοις συμπίπτουν τακτικά σ’ ένα ζήτημα: ότι αμφότερες κινούνται σ’ αντίθετη κατεύθυνση με την Μέρκελ και τους συμμάχους της. Αυτή είναι άλλωστε και η διαφορά ανάμεσα στα (υπερεθνικά) κρατικά συγκροτήματα, που έχουν ωστόσο πολιτικο-στρατιωτικά κέντρα, από τα εθνικά κράτη του πρόσφατου παρελθόντος. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο προσπαθεί να κινηθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση.

Είναι προφανές πως, καθώς πλήττεται (όπως και η χώρα) από τις συνέπειες της γερμανικής λιτότητας προτιμά την συμπόρευση με την αμερικανικής κοπής ανάπτυξη. Ενώ, λόγω των προνομιακών δεσμών Ελλάδας – Ρωσίας, θα ήθελε να αξιοποιήσει  και αυτή την δυνατότητα. Πρόκειται για ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου, αφού η κυβέρνηση Τσίπρα είναι καταδικασμένη να χρησιμοποιηθεί από υπέρτερες (των ορίων δικού της ελέγχου) δυνάμεις.

Κινδυνεύοντας να συντριβεί στις συμπληγάδες των ανταγωνισμών.