Βασίλης Ραούλης

Ενδοσυστημικές αντιπαραθέσεις

Η ενδοσυστημική αντιπαράθεση, μεταξύ των οπαδών της λιτότητας και εκείνων της ανάπτυξης, αντανακλά τις διαφωνίες για το πώς θα πορευθεί ο κόσμος τους καιρούς της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης.

Η αίσθηση που κυριαρχεί είναι πως η σκληρή διαχείριση των μεν αντιπαρατίθεται στην περισσότερο επιεική των δε.

Μόνο που τα πράγματα, στην διαλεκτική ενότητα των αντιφάσεών τους, είναι πιο σύνθετα.

Κλασσικό παράδειγμα οι ΗΠΑ, ο πρόεδρος των οποίων εμφανίζεται ως ο ηγήτωρ του αναπτυξιακού μοντέλου. Στην ουσία ωστόσο πρόκειται, αν πιστέψουμε το πνεύμα των θέσεων του Μπ. Ομπάμα, για διαφορά φάσης. Αφού οι ΗΠΑ υπέστησαν πριν την ΕΕ τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Μόνο που οι δυνάμεις της καταστροφής – ακόμα και επιχειρηματικά μεγαθήρια υποκλίθηκαν σ’ αυτές – προετοίμασαν την ανασύνταξη των οικονομικοκοινωνικών σχέσεων. Η πτώση των μισθών και η εκτίναξη της δομικής ανεργίας απειλούσαν μ’ επαναλαμβανόμενες (έστω τυφλές) εκρήξεις. Η υγειονομική πολιτική του Μπ. Ομπάμα σήμανε την ανάγκη να τεθούν όρια στο επίπεδο διαβίωσης της πλειονότητας των ανθρώπων. Ώστε να μην πεθαίνουν στον δρόμο, για προφανείς πολιτικούς λόγους.

Όσοι ωστόσο νόμισαν πως αυτή η «κάτω φραγμένη» κοινωνική ακολουθία συνιστά επάνοδο στην φιλοσοφία του Κέυνς – έστω ως «νεοκευνσιανισμός» – πρέπει ν’ απογοητεύθηκαν.

Στόχος του συστήματος δεν είναι η επάνοδος στο χθες – πως κείται ιστορικά νεκρό – αλλά στην κεφαλαιοποίηση των ωφελημάτων του κεφαλαίου από τις επιπτώσεις της κρίσης.

Η ανάπτυξη θα εδραιωθεί πάνω στην κοινωνική ερημοποίηση, τα εκατομμύρια των ανέργων και των αστέγων, στην «ελαστικοποίηση» της επισφαλούς και «μαύρης» εργασίας. Όσο για τον προσανατολισμό της, ουδεμία σχέση έχει με την κευνσιανή «ευημερία»!

Έτσι, στις ΗΠΑ, ο τομέας που συγκεντρώνει την στοργή των κρατικών ενισχύσεων είναι αυτός της πολεμικής βιομηχανίας. Ούτως ώστε ο στρατός του παγκόσμιου ηγεμόνα να επεκτείνει την παρουσία του στα πέρατα της οικουμένης.

Με σύνολο αυξήσεων (άμεσων κι έμμεσων) περί τα 90 δισεκατομμύρια δολάρια. Την ώρα που στο εσωτερικό των ΗΠΑ θριαμβεύουν η φτώχεια και η κοινωνική εγκατάλειψη – ιδιαίτερα στις κοινότητες των αφροαμερικανών.

Είναι προφανές πως η ανάπτυξη που στοχεύει στην επέκταση συγκρούσεων και την απογείωση των κερδών των εταιρειών που συνδέονται με το περιώνυμο «στρατιωτικοβιομηχανικό λόμπυ» κάθε άλλο παρά το επιθυμητό κοινωνικό περιεχόμενο εγγυώνται.

Συνεπώς η επαγγελία (ακόμα και η υλοποίηση) της ανάπτυξης μπορεί ν’ αποδειχθεί πιο φρικαλέα και από την λιτότητα. Ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες ενός υπονομευμένου μέλλοντος.

 

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις