Βασίλης Ραούλης

Τόσο απλά…

Αν κάποιος πριν από 4 μόλις χρόνια – το Νοέμβριο του 2011 – θα υποστήριζε πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 4 και κάτι %, θα κατάφερνε να ακουμπήσει τα εκλογικά όρια της αυτοδυναμίας θα τον περνούσαμε τουλάχιστον για τρελό!

Αν επίσης την ίδια περίοδο υποστήριζε κάποιος πως το ΠΑΣΟΚ – του 20% εκείνης της περιόδου – θα κατάφερνε να τερματίζει τελευταίο στις εκλογές παίζοντας σήμερα το ρόλο του τότε ΣΥΡΙΖΑ, επίσης θα τον περνούσανε για τρελό!

Αν μάλιστα ολοκλήρωνε τη σκέψη του με το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε Κυβέρνηση με τον πρώην Υπουργό της ΝΔ Πάνο Καμμένο και το μόρφωμα του, ε! τότε σίγουρα θα τον κλείνανε μέσα!

Και όμως η ιστορία αλλά στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνία εκδικείται.

Και είναι αμείλικτη με όσους της επιτίθενται και τη στοχοποιούν.

Όσο οι σκληρές και αντιλαϊκές πολιτικές διέλυαν τα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, τόσο  αυτά ακουμπούσαν ολοένα και περισσότερο στο «λιγότερο κακό» – χρόνια ολόκληρα οι σχέσεις ΠΑΣΟΚ – ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα ήταν σχέσεις στοργής – ΣΥΡΙΖΑ.

Ο χώρος παρέμενε και παραμένει απελπιστικά μόνος… Όσοι μίλησαν στο όνομα της Κεντροαριστεράς φρόντισαν να αυτοακυρώνονται  … κυβερνώντας με την Κεντροδεξιά (sic) του Σαμαρά. Οι πολίτες που παραδοσιακά κινούταν σε αυτό το χώρο έπρεπε να εκφραστούν, έπρεπε να βρούνε το δικό τους λεωφορείο!

Κάποιοι από αυτούς κάνανε το πρώτο βήμα στις εκλογές του 2012. Πολύ περισσότεροι στις ευρωεκλογές του 2014. Δεν είδαν τίποτα να κινείται στο χώρο τους. Αντίθετα έβλεπαν από τη μία πλευρά την πλήρη ταύτιση σε κυβερνητικό επίπεδο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και μια απίστευτη φοβικότητα στη λήψη πολιτικών πρωτοβουλιών προσώπων που θα μπορούσαν ίσως να σηματοδοτήσουν κάτι στην ταλαίπωρη Κεντροαριστερά.

Μπήκαν και οι υπόλοιποι στο λεωφορείο σε αυτές τις εκλογές, κουρασμένοι, απογοητευμένοι, βασανισμένοι . Η κίνηση Παπανδρέου ήρθε πολύ αργά και δεν μπόρεσε να τους πείσει σε ένα τόσο σύντομο προεκλογικό διάστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές εξέφρασε το κύμα οργής και αγανάκτησης που αποτελεί την πλειοψηφία της κοινωνίας. Εξέφρασε – χωρίς κατ’ ανάγκη συμφωνώντας με τις βασικές του αρχές – τη διάθεση τιμωρίας αυτών που είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι για τα πρόσφατα δεινά του τόπου. Εξέφρασε και τη λογική του αδιεξόδου στην οποία έχουν οδηγηθεί όλες σχεδόν οι κοινωνικές ομάδες της χώρας.

Όχι γιατί είχε κάτι πιο ουσιαστικό να πει. Το έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις πως δεν ανέμεναν και μεγάλες αλλαγές στην πολιτική που θα εφάρμοζε. Αλλά γιατί κουράστηκαν από τους άλλους. Βαρέθηκαν να τους ακούνε να λένε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», την ώρα που ο αγώνας για την επιβίωση ήταν η σκληρή καθημερινότητα. Γιατί είχαν ήδη αποδειχθεί αναξιόπιστοι και λίγοι.

Γιατί φοβήθηκαν τελικά πως αν περίμεναν και άλλο το δικό τους λεωφορείο για να τους πάρει, υπήρχε σοβαρό το ενδεχόμενο να γυρνούσανε με τα πόδια στο σπίτι.

Τόσο απλά…

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις