Βασίλης ΡαούληςΕκλογές 2015

Το τι θα ψηφίσουμε ενδιαφέρει κι άλλους!

Πέραν της εσωτερικής οι ελληνικές εκλογές έχουν και μία ευρωπαϊκή (τουλάχιστον) διάσταση.

Το πιστοποιούν οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις κρατικών και κοινοτικών αξιωματούχων (Σόιμπλε, Γιούνκερ, Μοσκοβισί) και τ’ Αρμαγεδδώνεια δημοσιεύματα γνωστών Μ.Μ.Ε. με παγκόσμια επικοινωνιακή εμβέλεια. Ενώ και οι περίφημες «αγορές» – που απέκτησαν υπόσταση δρώντος υποκειμένου – σπεύδουν να εκφράσουν την ανησυχία τους, στο ενδεχόμενο ήττας της συγκυβέρνησης.

Ταυτόχρονα οι ίδιοι (πάνω – κάτω) παράγοντες διατρανώνουν την πεποίθησή τους πως μία έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε. δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη, άρα το «Grexit» αποτελεί ακόμα και λύση εκλογής. Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί (αν τα πράγματα είναι τόσο σαφή και αυτονόητα) επικρατεί τέτοια αναταραχή στους κόλπους του ευρωενωσιακού κατεστημένου.

Η απάντηση μπορεί ν’ ανιχνευθεί με οδηγό τις εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος. Όταν η Ελλάδα εισήλθε στην ζώνη των μνημονίων είχε δαιμονοποιηθεί από τα ίδια ακριβώς συμφέροντα.

Οι «τεμπέληδες του νότου», τ’ ανεπιθύμητα «PIGS» αποτελούσαν την ρητορική του συρμού.

Για ν’ αποκρυβεί το γεγονός πως η κρίση στην ευρωζώνη είναι δομική και (ως είθισται) ξέσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της.

Άλλωστε η έναρξη είχε προδιαγραφεί όταν κατέρρευσαν οι τράπεζες της Ιρλανδίας (ελέω εξαγωγής των προβλημάτων των ΗΠΑ), μιας χώρας που θεωρήθηκε πρότυπο ανάπτυξης, εξ’ ού και ο χαρακτηρισμός της ως «κέλτικης τίγρης»!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα, οπότε οι ελληνικές εκλογές αποτελούν πεδίο άσκησης πιέσεων με το βλέμμα στο αύριο.

Καθώς σε κράτη πολύ ισχυρότερα του ελληνικού συντελούνται κοινωνικές διεργασίες που απειλούν την γερμανική ηγεμονία. Μάλιστα, παρά τον παντελώς διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό τους (από αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι εθνικιστικοί πόλοι) οι δυνάμεις αυτές συμπίπτουν στην αμφισβήτηση της σιδηράς πειθαρχίας που επιβάλει στην Ευρώπη το «δόγμα Μέρκελ».

Κραυγαλέο παράδειγμα η Γαλλία, όπου το νεοφασιστικό «Εθνικό Μέτωπο» προηγείται στις δημοσκοπήσεις (μετά τον ευρωεκλογικό του θρίαμβο) και έχει εξαγγείλει δημοψήφισμα με θέμα την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην Ε.Ε.

Στην Ισπανία το αριστερό «Podemos», διαγράφει μια πορεία αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ιταλία η κυβέρνηση Ρέντσι κλυδωνίζεται, από τα εξώφθαλμα αντεργατικά μέτρα που έχει λάβει πρόσφατα.

Ο πυρήνας της γερμανικής κυριαρχίας στην Ε.Ε. κατανοεί πως το έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια του και επιχειρεί να «συνετίσει» όλους εκείνους τους «ανεύθυνους» και τους «ταραχοποιούς».

Υπ’ αυτή την έννοια οι εκλογές στην Ελλάδα αποτελούν ένα κρίσιμο τεστ σ’ αυτή την αντιπαράθεση – που σύντομα θα ομολογηθεί και επισήμως. Ευδιάκριτη είναι η απόσταση που τηρεί ο «κεντρικός τραπεζίτης» της Ε.Ε. Μ. Ντράγκι, με την δημόσια δήλωσή του πως δεν υφίσταται «plan B» για το μέλλον της ευρωζώνης.

Αφού υπάρχουν σενάρια για διχοτόμησή τους, με το «μαλακό ευρώ» (συνδεδεμένο με το «σκληρό») ν’ αποτελεί το νόμισμα των ευρωμεσογειακών χωρών.

Επομένως η χώρα μας αποτελεί και πάλι την αφορμή κι όχι την αιτία της εσωτερικής σύγκρουσης στην ευρωζώνη. Εξ’ αυτού του λόγου το εκλογικό αποτέλεσμα θα έχει συνέπειες οι οποίες θα επιδράσουν πολύ πέραν των Αθηνών.

 

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις