Ο παπα… Μέσι της Βερδικούσιας

Η Κυριακή για πολλούς είναι μέρα της εκκλησίας. Για μερικούς άλλους ωστόσο σημαίνει πως έφτασε η στιγμή του ποδοσφαίρου.

Υπάρχουν κάποιοι που απλά τα συνδυάζουν, όμως υπάρχει και ένας που όχι μόνο τα ζει αλλά τα ζει και από… μέσα. Αυτός είναι ο πατήρ Αθανάσιος Μαντζαρής που δραστηριοποιείται σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στην εντυπωσιακή Βερδικούσια. Σηκώνεται κάθε πρωί και κάνειτη γυμναστική του σε μοναδικές κλιματολογικές συνθήκες.

Έπειτα ένα κρύο ντους, στη συνέχεια εκκλησία και το απόγευμα γήπεδο. Καθημερινές συνήθειες για τον 58χρονο ιερέα που ταέχει κάνει όλα στο ποδόσφαιρο.«Ξεκίνησα ως ποδοσφαιριστής. Συνέχισα και συνεχίζω ως προπονητής ενώ παράλληλα ασκώ και τα χρέη του αντιπροέδρου της τοπικής ομάδας της Βερδικούσιας» μας λέει καθώς μας υποδέχεται στην… έδρα του. Δεκάδες παιδιά συγκεντρώνονται γύρω του και περιμένουν bνα τους μιλήσει πριν την προπόνηση.

Κάπου εκεί στήνουμε και εμείς αυτί, «πολλοί από εσάς δεν έρχεστε στην εκκλησία. Να ξέρετε πως ένας λόγος για να πάτε καλά στο πρωτάθλημα ανδρών είναι να έχετε μεγάλη πίστη. Τόσο για τη θρησκεία όσοκαι για το ποδόσφαιρο. Σας θέλω δυναμικούς και πιστούς» τους φωνάζει και τους δίνει εντολές.«Άλλαξαν οι εποχές» γυρνάει και μας λέει. «Εγώ όταν με ζήτησαν τα Τρίκαλα να παίξω στη Β’ Εθνική δεν με άφησε ο πατέρας μου. Μου είπε να κάτσω στο χωριό. Έπαιξα από το 1970 ω και το 1988 στο χωριό και μετά για λίγο στη Δήμητρα Γιάννουλης.

Έπειτα πήγα στη σχολή προπονητών και πήρα το δίπλωμα του προπονητή Β’ Εθνικής. Ήμουν από τους πρώτους Λαρισαίους τότε». Ποδόσφαιρο. Βρόμικος χώρος και είναι κοινό μυστικό. Μέσα και έξω. Στοίχημα, παράγοντες, χρήματα αλλά και ένταση, τσακωμοί Αναρωτιόμαστε πώς συνδυάζονται με έναν ιερέα και μας βγάζει από την αγωνία: «Δεν με άγγιζαν ποτέ τα βρισίδια και ό,τι κακό στοιχείο υπάρχει στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Το ιερό στοιχείο μπήκε μέσα μου από πολύ νωρίς και έμεινα ανεπηρέαστος. Με θωράκισε. Κατάφερα να το συνδυάσω με απόλυτη αρμονία. Μέσα από τη θέση μου προτρέπω τα παιδιά της εκκλησίας να έρθουν στον αθλητισμό και τα παιδιά του αθλητισμού να έρθουν στην εκκλησία».«Είναι καλός προπονητής;» αιφνιδιάζουμε έναν από τους παίκτες του, «αυστηρός» μας λέει και χαμογελάει. «Μα έτσι πρέπει» απολογείται ο ίδιος, «το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί συγκέντρωση, ομαδικότητα και πολλή προπόνηση. Έτσι πρέπουν να δουλεύουν τα παιδιά».Η πρώτη ομάδα της Βερδικούσιας όμως δεν τα πάει καλά βαθμολογικά στην κατηγορία που αγωνίζεται και πάνω σ’ αυτό ως διοικητικός υπογραμμίζει: «Δεν μας ενδιαφέρει αν πέσει η ομάδα κατηγορία. Μας ενδιαφέρει να γίνουν καλοί άνθρωποι τα παιδιά».

Για το ποδόσφαιρο έχουν γραφεί βιβλία και βιβλία. Ένα από αυτά φέρει και τον τίτλο «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους». Τουτο αναφέρουμε και γελάει. «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο αγαπητό και λαϊκό άθλημα. Μέσα από το ποδόσφαιρο μπορείς να δεις και τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Αυτό είναι που το κάνει μοναδικό και το αγαπάει τόσο πολύ ο κόσμος». Κάποιος του πετάει μια μπάλα από μακριά. Αυτός δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Την κοντρολάρει και αρχίζει τα ποδαράκια αβίαστα και εντυπωσιακά. Έχει «κοψιά» ποδοσφαιριστή, ίδιος… Μέσι, λένε κάποιοι.

Μόνο που αυτός φοράει και τα ράσα. Απλά μοναδικός.

Πηγή: Eφημερίδα “Ελευθερια” (Ρεπορτάζ Κώστας Γκιαστας / φωτογραφία Βασίλης Νταμπλής)