Και ποιος να ασχοληθεί με αυτά;

Ειδήσεις όπως αυτές που θα αναλύσουμε παρακάτω δεν συγκινούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, παρόλο που διαφωτίζουν ρόλους προσώπων στα δημόσια πράγματα.

Τα ηχητικά ντοκουμέντα προέκυψαν από παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνομιλιών του (και) προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός, στο πλαίσιο της έρευνας για ύπαρξη «εγκληματικής οργάνωσης» στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Μόνο που η πολιτική τους αξία είναι σημαντική, καθώς τοποθετούνται στον Μάιο του 2012, λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου.

Συνομιλητές είναι (κατά βάση) ο Β. Μαρινάκης και ο ιδιοκτήτης της «Real News» μεγαλοδημοσιογράφος Ν. Χατζηνικολάου.

Σκοπός των τηλεφωνικών διαβουλεύσεων ήταν να πεισθεί να επανακάμψει στη ΝΔ η (πρόεδρος της ΔΗ.ΣΥ, τότε) Ντ. Μπακογιάννη. Όπως εκτιμούσε ο εφοπλιστής (ο οποίος είναι και κουμπάρος της ειρήσθω εν παρόδω) τα πολιτικά ανταλλάγματα που ζητούσε για την επανάκαμψη στη ΝΔ, κυρίως τακτοποιήσεις φίλων και συνεργατών της στα ψηφοδέλτια του κόμματος, ήταν υπερβολικά.

Ζητούσε από τον εκδότη – δημοσιογράφο, ο οποίος υπήρξε στέλεχος της ΟΝΝΕΔ στα φοιτητικά του χρόνια, να μεσολαβήσει ώστε να βρεθεί κάποια συμβιβαστική φόρμουλα.

Καθώς ο Β. Μαρινάκης, με την εν συνεχεία καταιγιστική είσοδο στον χώρο των media, εκτιμούσε πως έπρεπε –πάση θυσία- να κερδίσει τις εκλογές ο Αντ. Σαμαράς. Φαίνεται μάλιστα πως οι σχέσεις του με την εξ’ αγχιστείας συγγενή δεν διένυαν και τα καλύτερα φεγγάρια τους τότε, γι’ αυτό και η έκκληση στον Ν. Χατζηνικολάου να δώσει χείρα βοηθείας.

Εν τέλει, με μήνυμα στα αγγλικά, που έλεγε πως «η δουλειά έγινε», οι δύο συνεργάτες έδειχναν ενθουσιασμένοι από το τελικό αποτέλεσμα.

Πράγματι τα όσα επακολούθησαν επιβεβαίωσαν πως ο κόπος τους δεν ήταν άδικος.

Η Ντ. Μπακογιάννη επανήλθε στη ΝΔ και το ποσοστό που είχε λάβει η ΔΗ.ΣΥ στις προηγηθείσες εκλογές του Μάιου του 2012 προστέθηκε (εν πολλοίς) σε εκείνο της ΝΔ, η οποία κέρδισε την πρώτη θέση και τον Ιούνιο.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις για να τεκμηριωθούν τα αυτονόητα.

Η διαπλοκή μεταξύ ενός επιχειρηματία, ενός δημοσιογράφου με περγαμηνές «εγκυρότητας» και μια επαγγελματία πολιτικό επιβεβαιώνει τις θεωρητικές αναμονές.

Αποδεικνύοντας πως η βιτρίνα της δημόσιας ζωής μπορεί να δημιουργεί κεκαρμένα είδωλα, αδυνατεί ωστόσο να συγκαλύψει την ουσία των γεγονότων.

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας εξακολουθούν και τώρα να παίζουν σημαντικούς ρόλους, είτε με αύξουσα είτε με φθίνουσα δυναμική.

Κάνοντας σαφές και στους πλέον αδαείς πως τα χρόνια της αθωότητας έχουν ανεπιστρεπτί παρέλθει.