«Ήταν τέτοιο το σοκ, που χρειάστηκε να μου χορηγήσουν μια ισχυρή δόση ηρεμιστικών»

Στην πρεμιέρα της νέας της εκπομπής «Μη χανόμαστε» η Ναταλία Γερμανού αναφέρθηκε αρκετές φορές στον πατέρα της, Φρέντυ Γερμανό. Η ίδια δήλωσε για αυτές τις αναφορές: «Στην πρεμιέρα ανέφερα τον μπαμπά μου πολύ, γιατί είχα καλεσμένους δύο ανθρώπους που ήταν φίλοι του και είχαν πολλές φορές φιλοξενηθεί στο Αλάτι και Πιπέρι. Αυτό δεν σημαίνει πως θα το κάνω κάθε φορά.»

Η παρουσιάστρια παραδέχτηκε πως ο Φρέντυ Γερμανός ήταν και είναι ο μέντοράς της: «Μέντοράς μου είναι, ήρωάς μου είναι, πρίγκιπάς μου είναι, τα πάντα είναι, αλλά δεν θα τον φτάσω ποτέ, τουλάχιστον τηλεοπτικά. Το προϊόν Αλάτι και Πιπέρι ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό για την εποχή του, ήταν μια άλλη τηλεόραση και ο πατέρας μου ένας πολύ πιο ταλαντούχος άνθρωπος από εμένα.»

Ήταν οι σχέσεις της με τον πατέρα της καλές ή υπήρχαν και στιγμές έντασης; «Ποτέ. Είχαμε πολύ έντονη αγάπη και δέσιμο, μία πολύ έντονη χημεία. Ήμασταν πλασμένοι για να είμαστε πατέρας και κόρη.

Όσο για τη σχέση της με τη μητέρα της η Ναταλία Γερμανού τόνισε: «Μέχρι τα 21 μου υπήρχε ένα είδος κόντρας, η οποία με τα χρόνια μεταλλάχθηκε σε μία απίστευτη λατρεία. Αυτή τη στιγμή η σχέση μας με τη μητέρα μου είναι ιδανική και κάτι παραπάνω.»

Η παρουσιάστρια μίλησε επίσης και για το διαζύγιο των γονιών της:  «Ήμουν 1,5 έτους και δεν έχω καθόλου μνήμες από αυτό. Μεγάλωσα γνωρίζοντας πως τους γονείς μου τους βλέπω τα Σαββατοκύριακα. Δύο Σαββατοκύριακα το μήνα περνούσα με τη μαμά και ένα με τον μπαμπά, που είχε μεγαλύτερο φόρτο εργασίας.»

Για το ποια περίοδο της ζωής της θυμάται ως πιο δύσκολη, η Ναταλία είπε: «Με στιγμάτισαν οι απώλειες της γιαγιάς και του μπαμπά μου. Η μαμά του Φρέντυ με μεγάλωσε. Ήταν μαμά, μπαμπάς, όλα μαζί. Όταν την έχασα, ήταν σαν να έχασα τρεις ανθρώπους μαζί. Ήμουν 26 χρόνων, αλλά ήταν σπαρακτικό. Στην κηδεία της, λίγο πριν τελειώσει η τελετή, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, είχα καταρρεύσει. Είχα ακουμπήσει επάνω της, έκλαιγα σπαρακτικά, της έλεγα «μη με αφήνεις». Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να σπαράζει τόσο πολύ. Ήταν η απώλεια του ανθρώπου που με πήρε στα χέρια του 1,5 έτους, με μεγάλωσε και μέχρι τα 26 –παρότι έμενα μόνη μου από 17 χρόνων– δεν ξεκόλλαγα από τα φουστάνια της. Με τον μπαμπά ήταν αλλιώς. Ήταν τέτοιο το σοκ, που χρειάστηκε να μου χορηγήσουν μια ισχυρή δόση ηρεμιστικών και δεν μπόρεσα ούτε στην κηδεία να πάω. Για τρεις μέρες ήμουν με ηρεμιστικά τάβλα στο κρεβάτι, με τους δικούς μου πολύ ανήσυχους, γιατί κοιμόμουν συνέχεια, δεν ήθελα να το δεχτώ.»

Όσο για το αν χρειάστηκε βοήθεια για να το ξεπεράσει:  «Έκανα ψυχανάλυση για τέσσερα χρόνια, γιατί όλο αυτό μού βγήκε σε μεγάλο θυμό και δυσκολευόμουν πάρα πολύ να επανέλθω στην καθημερινότητά μου. Με βοήθησε μια εξαιρετική ψυχολόγος, τηνοποία ακόμα ευγνωμονώ. Με έβγαλε από ένα πολύ σκοτεινό τούνελ και με ξανάφερε στο φως. Γιατί, μετά το θάνατο του πατέρα μου, ξεκίνησε ένα ντόμινο από κρίσεις πανικού, αγοραφοβίες, μου ήρθαν όλα μαζί. Έλεγα «δεν θα γίνω καλά», όμως έγινα. Και είναι καλό μέσα από αυτή την κουβέντα, γιατί μπορεί να μας διαβάσουν και άνθρωποι που το περνάνε ή το έχουν περάσει, να πω πως αν περνάς κάτι τέτοιο, δεν πρέπει να διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Είναι καλό να πιστεύουμε πως μπορούμε να το νικήσουμε μόνοι μας, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. »