Ένταση με … περιεχόμενο!

Η ένταση που πυροδότησε η έξοδος του τουρκικού σκάφους «Μπαρμπαρός», στον χώρο των υποθαλάσσιων ερευνών της Κύπρου για άντληση υδρογονανθράκων, ήρθε σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Την ώρα που οι δικοινοτικές συνομιλίες (ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων) έχουν διακοπεί, με πρωτοβουλία του προέδρου της Κύπρου Αναστασιάδη.

Καθώς εκτιμά πως οι αξιώσεις της απέναντι πλευράς είναι απαράδεκτες, οπότε ευελπιστεί πως η επάνοδος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα γίνει με ευνοϊκότερους (για τις θέσεις του) όρους.

Μόνο που η κατάσταση που δρομολογήθηκε, ειδικά μετά τον πειθαναγκασμό του κυπριακού κράτους στις μνημονιακές συνταγές των Βρυξελλών, δείχνει να επιδεινώνεται διαρκώς.

Η οικονομική απίσχναση, μετά τη διάλυση του «κουμπαρά» του ξεπλύματος κεφαλαίων και μαύρου χρήματος που ήταν το τραπεζικό σύστημα του νησιού, συμπληρώνεται από την γεωπολιτική εξασθένιση.

Όλοι οι σημαντικοί διεθνείς παράγοντες, με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. πρώτους στη σχετική λίστα, έχουν de facto υιοθετήσει την λύση των δύο χωριστών κρατών.

Μπορεί να αναζητούνται οι νομικές φόρμουλες μιας τυπικής συνομοσπονδίας, αλλά οι παραλλαγές των προτεινόμενων συνταγματικών μοντέλων θυμίζουν κάτι μεταξύ Βοσνίας και Ιράκ.

Τα πράγματα είναι ακόμα σκληρότερα από τις προβλέψεις του «σχεδίου Ανάν», που είχε απορριφθεί από τους ελληνοκύπριους πριν δέκα χρόνια.

Έχοντας συναίσθηση της υπεροχής, στο στρατιωτικό και διπλωματικό πεδίο, το καθεστώς Ερντογάν κλιμακώνει τις πιέσεις.

Καθώς βρίσκεται σε μια διαδικασία επαναπροσέγγισης με τις ΗΠΑ, επ’ αφορμή της συμμετοχής του στην εκστρατεία κατά των τζιχαντιστών σε Ιράκ και Συρία, επιδιώκει να κατοχυρώσει ανταλλάγματα και να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα του «Αττίλα». Η επιμονή για δύο κρατικές οντότητες και για μοίρασμα των κοιτασμάτων της περιοχής συνοδοιπορούν με την επισφράγιση του στρατιωτικού ρόλου –χερσαίου και ναυτικού- στην λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Αυτό γίνεται «κατανοητό» τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την αγγλοσαξονική πτέρυγα της Ε.Ε. – όπως η Μ. Βρετανία και η Σουηδία, την ώρα που η Γερμανία είναι κατά τι επιφυλακτικότερη.

Ο χρόνος είναι σύμμαχος των σχεδιασμών της Άγκυρας, καθώς οι δυσχέρειες για τους τοπικούς της ανταγωνιστές είναι προφανείς. Άρα μπορεί να ευελπιστεί σ’ ένα τελικό συμβιβασμό βολικότερο για τα συμφέροντά της και οδυνηρότερο για την ελληνική και την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Οι επόμενοι μήνες θα αποδείξουν το πού βρίσκεται η πραγματικότητα και πού εμφιλοχωρούν οι ευσεβείς πόθοι.