Από το σκίσιμο των μνημονίων στο σκίσιμο του …καλτσόν!

Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για την απεμπλοκή του ΔΝΤ από το πρόγραμμα χρηματοδότησης της Ελλάδας για την διετία 2015-16 επενδύθηκε με κοσμοϊστορικής σημασίας περιγραφές και απ’ ότι φαίνεται καταλήγει σε μία ακόμη σφαλιάρα της ελληνικής Κυβέρνησης, μετά τα όσα συνέβησαν τελευταία.

Ήδη για όσους εμφανίζονται δύσπιστοι στην κριτική μιας κίνησης στο κενό, υπάρχει η «λευκή σημαία» που ύψωσε η κυβερνητική εκπρόσωπος Σ. Βούλτεψη με την πρόσφατη συνέντευξη της στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica»

Ομολογώντας πως «η Ελλάδα θα βγει από το μνημόνιο μόνο μετά από συμφωνία με τους τρεις θεσμικούς εταίρους. Θα συνεχίσει να ακολουθεί με προσήλωση το πρόγραμμα»!

Με τα λεγόμενά της η κυβερνητική εκπρόσωπος άδειασε τον Αντ. Σαμαρά ο οποίος, ως γνωστόν, φρόντιζε να σχίζει σελίδες του μνημονίου καθημερινά.

Ενώ απογοήτευσε τον Αδ. Γεωργιάδη ο οποίος, από τον περασμένο Μάρτη, είχε προ- αναγγείλει την εκλάκτιση της τρόικα αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.

Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να προβούμε σε μια σύντομη αναδρομή της έλευσης του ταμείου στην γηραιά ήπειρο, μέσω της χώρας μας.

Θα πρέπει να θυμηθούμε πως η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αναζήτησε στήριξη από αμιγώς ευρωπαϊκό μηχανισμό το 2010, κάτι που αρνήθηκε η Μέρκελ και ο τότε σύμμαχός της Σαρκοζί.

Συνεπώς η ένταξη του ΔΝΤ (επί Στρος – Καν) στην τριμερή χρηματοδότηση αποτέλεσε ευρωενωσιακή επιλογή. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι ο γερμανογαλλικός άξονας της εποχής επιθυμούσε να μοιραστεί μαζί του το κόστος του «προγράμματος σωτηρίας».

Τέσσερα χρόνια μετά η Ε.Ε., με ηγεμονική δύναμη την Γερμανία, αποφασίζει να αναλάβει εκείνη την διαχείριση του κρατικού δανεισμού (και του συνακόλουθου χρέους) της Ελλάδας.

Είναι σαφές πως αυτά ήταν η κύρια συζήτηση του Αντ. Σαμαρά, στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Βερολίνο. Χωρίς το «πράσινο φως» της γερμανικής κυβέρνησης θα ήταν αδύνατο να υποβληθεί ένα αίτημα απομάκρυνσης της Ελλάδας από την άμεση επιτήρηση του ΔΝΤ.

Εδώ θα άξιζε να ξανασκεφθούμε το ναυάγιο της συνδιάσκεψης για το ελληνικό χρέος, που το ΔΝΤ είχε προαναγγείλει για τα μέσα Νοέμβρη. Υπό το βάρος των παρασκηνιακών αντιδράσεων των κορυφαίων κύκλων της Ε.Ε. η συγκεκριμένη διαδικασία ματαιώθηκε.

Μένει να δούμε το ποιοι θα είναι οι όροι αυτής της διευθέτησης –να επισημάνουμε απλά πως η Κρ. Λαγκάρντ μίλησε για «μετεξέλιξη της σχέσης» και όχι για διακοπή της.

Αν το σχήμα της μερικής αποδέσμευσης ολοκληρωθεί η ελληνική υπόθεση περιέρχεται στα χέρια του γερμανικού παράγοντα και στην «φροντίδα» των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι οποίες έδειξαν τα δόντια τους με τρόπο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν! Είναι βέβαιο πως, καθώς τα επιτόκια δανεισμού θα είναι σημαντικά μεγαλύτερα από εκείνα που παρείχε το ΔΝΤ, μακροπρόθεσμα το κρατικό χρέος της Ελλάδας θα εκτιναχθεί.

Δεδομένου ότι η κυβέρνηση Μέρκελ έχει αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο «κουρέματος», όλα δείχνουν πως το πρόβλημα απλά μετατίθεται στο απώτερο μέλλον.

Πολιτικά ωστόσο υπάρχει μια πολύ σημαντική συνέπεια. Οι γραμμές των κομμάτων που ζητούν διαγραφή έστω και τμήματος του ελληνικού χρέους εξασθενούν διαπραγματευτικά.

Αφού θα έχουν απέναντί τους, σε περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής, μια ανένδοτη κυβέρνηση στο Βερολίνο.

Προς το παρόν είναι πρόωρο να εκτιμήσουμε τις επιπτώσεις μιας τέτοιας αλλαγής σκηνικού…