Προβάροντας το κουστούμι της … κυβέρνησης

Τα μέχρις στιγμή σημάδια δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακουμπά την διακυβέρνηση της χώρας.

Κρίσιμο εμπόδιο η διαδικασία ανάδειξης νέου προέδρου της δημοκρατίας, οπότε και θα κριθεί οριστικά αν οι εκλογές επισπεύδονται ή αν απομακρύνονται.

Ωστόσο η τάση που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη –οι δημοσκοπήσεις, όσο χειραγωγημένες και αν παραμένουν, την αποτυπώνουν – δεν δείχνει να μπορεί να αντιστραφεί.

Σαν αξιωματική αντιπολίτευση καρπώνεται την οργή του κόσμου, την απογοήτευση των ψηφοφόρων των κομμάτων της συγκυβέρνησης αλλά και τη διάθεση τιμωρίας πολλών, όσων συνεχίζουν να διαλύουν τη ζωή τους.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα δημοσκοπικά δεδομένα άλλαξαν με γρήγορους ρυθμούς μετά την ιστορία με τον ΕΝΦΙΑ.  Το πλήγμα που προκάλεσε αυτός ειδικά στη ΝΔ αποδεικνύεται ανεπανόρθωτο. Κάτι τέτοιο γίνεται αντιληπτό σε αμφότερα τα στρατόπεδα των «δύο μονομάχων».

Το ερώτημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για να ανταποκριθεί σε ευθύνες που (άμεσα ή μεταγενέστερα) θα κληθεί να αναλάβει.

Έχουν ενδιαφέρον κάποια δεδομένα όπως αυτά διαμορφώνονται.

Μια πρώτη παρατήρηση αφορά την πλήρη αυτονόμηση της (υπό τον Αλ. Τσίπρα) ηγετικής ομάδας από το λοιπό κομματικό σώμα. Αφού τα κυρίαρχα κόμματα μετατρέπονται σε –ιεραρχημένα – δίκτυα εξουσίας, συνέδρια και διαδικασίες βάσης εξομοιώνονται με τελετουργικά. Έτσι παρακάμπτονται και οι περίφημες «συνιστώσες», που είχαν θεσπισθεί σε άλλες εποχές και για άλλους λόγους.

Επόμενα βήματα η παροχή διαβεβαιώσεων πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλεί την συνοχή της ευρωζώνης, ζητά απλά τον περιορισμό του εύρους της γερμανικής ηγεμονίας στο εσωτερικό της.

Πέρυσι ο Αλ. Τσίπρας επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου οι εκτιμήσεις του, για μη βιώσιμο ελληνικό χρέος και διαγραφή μέρους του, αντιμετωπίσθηκαν με κατανόηση ακόμα και από κύκλους του ΔΝΤ. Φέτος ήταν η σειρά του να παραβρεθεί στο Κόμο, όπου συγκεντρώθηκαν σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης (κατά κύριο λόγο) πρόσωπα. Τα οποία συγκλίνουν στην εκτίμηση για ένα μέτωπο «χωρών του νότου», οι οποίες θα ζητήσουν αναπτυξιακές συνταγές στην θέση της λιτότητας.

Η πρόσκληση από τον πάπα το Βατικανό, με την ιδιότητα του ακτιβιστή, ήταν συνέχεια της προηγούμενης. Άλλωστε ο αργεντίνικης καταγωγής Φραγκίσκος γνωρίζει το πώς επέδρασαν στη Ν. Αμερική ρεύματα όπως η «θεολογία της απελευθέρωσης» και σπεύδει να προσεταιρισθεί μιμήσεις τους σε ορθόδοξες χώρες.

Όσοι γνωρίζουν καλά τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν πως αυτό που φοβάται, σε περίπτωση ανάληψης των ηνίων της χώρας, είναι το φαινόμενο «bank run».

Διόλου τυχαία η ΝΔ επενδύει, έστω και με αμφιλεγόμενες μεθόδους, σε αυτό το πεδίο.

Είναι όμως εξίσου σημαντικό γεγονός ότι – τουλάχιστον μέχρι στιγμής – η διάθεση ψήφισης του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί προϊόν πολιτικής συμφωνίας και άρα συνειδητή πράξη, αλλά περισσότερο και από ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου,  επιλογή «ανάγκης» ελλείψει άλλων πειστικών επιλογών στον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Με δεδομένη την πυκνότητα και κρισιμότητα του πολιτικού χρόνου μέχρι τις εκλογές, που δύσκολα  θα αργήσουνε, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει αλλαγή των δεδομένων.

Όχι τόσο σε σχέση με τους υπάρχοντες σχηματισμούς ή τις αυριανές τους μεταλλάξεις, όσο με την πιθανότητα εμφάνισης κινήσεων ή πρωτοβουλιών που θα μπορέσουν να απεγκλωβίσουν τη μεγάλη μάζα των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (κυρίως) και να τους δώσουν τη δυνατότητα να εκφραστούν και να ξανατοποθετηθούν θετικά και προγραμματικά.

Το αν θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον δεν έχει να κάνει τόσο με τις «διαθέσεις» όσο με τις δυνατότητες και την απόφαση μιας προσπάθειας που θα είναι δύσκολη αλλά είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.

Όσο όμως ο χρόνος περνά και ο κόσμος περιμένει το «λεωφορείο» που έχασε το δρόμο του υπάρχουν μόνο δύο πιθανές περιπτώσεις:

‘Η να ανέβει σε άλλο λεωφορείο ή να αποφασίσει να επιστρέψει σπίτι του μοναχός και απογοητευμένος!