Τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;

Ίσως είναι κάτι το πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία –και όχι μόνο της Ελλάδας – αυτό που συμβαίνει με τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Ο αρχηγός του κόμματος, άρτι επανεκλεγείς μάλιστα, δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης έστω και ενός μέλους της κοινοβουλευτικής του ομάδας.

Έτσι θα ζήσουμε το παράδοξο να συντονίζει την πολιτική γραμμή ένα πρόσωπο το οποίο αποδοκιμάσθηκε, ηχηρά και δημόσια, απ’ όλους όσους καλούνται να την υλοποιήσουν στο κοινοβούλιο.

Το πώς θα συνεχισθεί αυτή η φαρσοκωμωδία επαφίεται στο θυμικό των πρωταγωνιστών της και την «ειρωνεία της ιστορίας».

Η ουσία έγκειται στ’ ότι ένα κόμμα που αποτέλεσε τον τρίτο εταίρο της συγκυβέρνησης Σαμαρά ως το θέρος του 2013 παύει να υφίσταται πρακτικά. Ωστόσο πρόφθασε να γράψει κάποιες λαμπρές σελίδες, που θα μείνουν ως παρακαταθήκες πολιτικού τυχοδιωκτισμού και καθεστωτικής προσήλωσης.

Από το «δεν συγκυβερνούμε, είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με την ΝΔ» έφτασε να συμπληρώνει τα έδρανα της πλειοψηφίας. Από τις «κόκκινες γραμμές» και την επαγγελία μιας «επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων» συμβιβάστηκε με την ψήφο εμπιστοσύνης στα νέα μέτρα και την άρνηση υπερψήφισης από την άσπιλη κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ. Την ώρα που μαχόταν για «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» αποδέχθηκε την παρουσία του Τ. Μπαλτάκου ως γενικού γραμματέα του κυβερνητικού σχήματος το οποίο στήριζε μέχρις ότου αποχωρήσει.

Εν συνεχεία, η πορεία πέραν των κρατικών αξιωμάτων αποδείχθηκε ανάλογη εκείνης στην έρημο. Αίφνης τα λιγωμένα Μ.Μ.Ε., τα οποία ανακάλυπταν και αναδείκνυαν την «υπευθυνότητα» και την «σωφροσύνη» του Φ. Κουβέλη, ανέκρουσαν πρύμναν.

Οι εσωτερικές διαμάχες, μεταξύ όσων επιθυμούσαν επανένταξη στον κυβερνητικό συνασπισμό και εκείνων που λοξοκοιτούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ταλάνισαν το κόμμα. Έως ότου την χαριστική βολή έδωσε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, καθώς η ετοιμόρροπη ΔΗΜ.ΑΡ καταποντίσθηκε στις κάλπες.

Τα «ήξεις – αφήξεις» του αρχηγού της, σχετικά με το πιθανολογηθέν ενδιαφέρον του για την προεδρία της δημοκρατίας, εξαφάνισαν και τα έσχατα υπολείμματα (προσωπικής και πολιτικής του) αξιοπιστίας.

Η επανεκλογή στην ηγεσία ενός κόμματος – φαντάσματος, μόνο και μόνο για να δρομολογηθεί συντεταγμένα η επιστροφή των «άσωτων υιών» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι θα κλείσει ο κύκλος, ώστε να επιβεβαιωθεί η εκτίμηση πως ο κυβερνητισμός είναι μια ανίατη ασθένεια.