Όταν ο παγκόσμιος χωροφύλακας σχεδιάζει!

Ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών του «ISIS» στο Ιράκ και την Συρία έχει ήδη ξεκινήσει.

Ταυτόχρονα μια σειρά περιφερειακών δυνάμεων, στον χώρο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, αναπροσαρμόζει τακτικές και συμμαχίες.

Από την στιγμή που οι ΗΠΑ, ως επικεφαλής του δυτικού κόσμου, αποφάσισαν πως ο κίνδυνος των επιγόνων της «Αλ Κάιντα» είναι μεγαλύτερος εκείνου που τους δημιουργούσαν το καθεστώς Άσσαντ στην Συρία και το σιιτικό ιερατείο του Ιράν. Για να κατανοηθεί η συνθετότητα του ζητήματος καλό είναι να αναζητήσουμε τις βαθύτερες επιδιώξεις του υπερατλαντικού ηγεμόνα.

Η επέμβαση κατά του Σ. Χουσεΐν προ δεκαετίας δεν είχε βασικό στόχο τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών, όπως αρκετοί υπέθεταν. Αλλά την ριζική αναδιάταξη του γεωπολιτικού χάρτη στην περιοχή, όπου στρατηγικής σημασίας παραμένει η ασφάλεια του Ισραήλ –του πυλώνα της δύσης στον μεσανατολικό χώρο.

Η αξιοποίηση των τζιχαντιστών, τους οποίους οι ΗΠΑ αρχικά εξόπλισαν και στήριξαν, έφερε τα προσδοκώμενα (από αυτές) αποτελέσματα.

Οριστικοποίησε την διάλυση του Ιράκ, διχοτόμησε πρακτικά την Συρία και περιθωριοποίησε τον ρόλο του Ιράν, μέσω «Χεσμπολά» στον Λίβανο. Η (συμπληρωματικού χαρακτήρα) επίθεση του Ισραήλ κατά της «Χαμάς» της επέφερε δεινά πλήγματα.

Ενώ η στήριξη των στρατηγών – δικτατόρων στην Αίγυπτο (με την απόλυτη στήριξη των Αμερικανών) έθεσε εκτός νόμου τους σουνίτες «αδελφούς μουσουλμάνους». Συνεπώς ο χάρτης της περιοχής περιλαμβάνει κράτη – φαντάσματα, αδύναμες οντότητες που προσφεύγουν στην εύνοια του παγκόσμιου χωροφύλακα.

Τα καθεστώτα που διατηρούσαν δεσμούς με την Ρωσία και την Κίνα βρέθηκαν στο όριο της κατάρρευσης.

Ειδική σημασία αποκτά η εμπλοκή της Τουρκίας, καθώς αποτελεί ισχυρή τοπική δύναμη.

Ο Ερντογάν, στο πλαίσιο του «νεοθωμανισμού» στήριξε στρατιωτικά τους σουνίτες (και τους τζιχαντιστές) σε Ιράκ, Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο. Εξ’ού και η σκληρή κόντρα με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αφού (ειδικά μετά την επικήρυξη των φονταμενταλιστών του «ISIS») τα συμφέροντα έδειχναν αντικρουόμενα. Η μερική αναδίπλωση του «εκλεγμένου σουλτάνου» της Τουρκίας δεν δείχνει ικανή να διασκεδάσει την εκατέρωθεν καχυποψία.

Είναι μια ιστορία που θα έχει και άλλα επεισόδια στο προσεχές μέλλον.

Εκείνο που μένει ως παρακαταθήκη είναι πως, όταν το απαιτήσουν συμφέροντα και συνθήκες, οι χθεσινοί εχθροί γίνονται σύμμαχοι και τούμπαλιν.

Κράτη και χαλιφάτα μετατρέπονται σε εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιούνται επιλεκτικά ώστε να διευκολυνθεί η εγκατάσταση των ηγεμονικών σχεδιασμών.