Σύνοδος Ε.Ε – συμβιβασμός με θύμα τους εργαζόμενους

Άρθρο του Τάσου Τσιαπλέ, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ψάξουν καλά τι θέλουν να τους κρύψουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, στην Ε.Ε και στην Ελλάδα, με τις θριαμβολογίες τους για το συμβιβασμό που έγινε στη Σύνοδο Κορυφής την περασμένη βδομάδα. Τι επιδιώκουν η συγκυβέρνηση Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τους λένε πως οι αποφάσεις της Συνόδου ανοίγουν «χαραμάδα» για τους ίδιους, να ζήσουν τάχα καλύτερα;

Τι εξυπηρετούν οι συστάσεις να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, ώστε η κυβέρνηση να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ε.Ε και με καλύτερες προϋποθέσεις να διεκδικήσει να ισχύσουν και για την Ελλάδα οι αποφάσεις της Συνόδου; Πού στοχεύει η προπαγάνδα για δήθεν «μέτωπο των χωρών του Νότου» που οδήγησε σε «ήττα της Γερμανίας»;

Οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου, όπως και όλων των προηγούμενων, δεν αφορούν στα συμφέροντα των εργαζομένων. Είναι διευθετήσεις στο πλαίσιο της προσπάθειας για ελεγχόμενη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Ένας τέτοιος συμβιβασμός έγινε την περασμένη Παρασκευή, με αιχμή την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τρόπο που να μην επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος.

Από αυτή τη σκοπιά, η συμφωνία της Συνόδου δεν αναιρεί τις αιτίες της κρίσης και δε θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει και, πολύ περισσότερο, δεν οδηγεί σε χαλάρωση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Είναι στη λογική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Με δοσμένους τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, στόχος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων της Ευρωζώνης είναι να θωρακίσουν το ευρώ ως διεθνές νόμισμα και ταυτόχρονα να προχωρήσει ταχύτερα η εσωτερική υποτίμηση στα κράτη – μέλη, προκειμένου η οικονομία της Ε.Ε να γίνει ανταγωνιστικότερη σε παγκόσμιο επίπεδο.

Παρά τις προσπάθειες για μεγαλύτερη ενοποίηση της δημοσιονομικής πολιτικής και για ενιαία εποπτεία του χρηματοπιστωτικού τομέα των κρατών – μελών, ο νόμος της ανισομετρίας στον καπιταλισμό προεξοφλεί από τώρα ότι θα υπάρχουν σταθερά χώρες που δε θα συμμορφώνονται στους κανόνες, μεγαλώνοντας τις φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ.

Ταυτόχρονα, όλοι κρύβουν από το λαό ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή της συμφωνίας, όπως και για τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων από τους μηχανισμούς της Ε.Ε, είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών δεσμεύσεων των κρατών – μελών. Η πιστή τήρηση δηλαδή των μνημονίων διαρκείας, που υπογράφουν οι κυβερνήσεις, αποδεχόμενες και συνδιαμορφώνοντας τις στρατηγικές της ΕΕ.

Οι δεσμεύσεις αυτές αφορούν στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, στην κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στη μείωση του μέσου μισθού, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.

Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι στη σημερινή Ιταλία, χωρίς ειδικό μνημόνιο και τρόικα, κατεδαφίζονται τα εργατικά δικαιώματα και απελευθερώνονται οι απολύσεις, στην Ισπανία ένα εκατομμύριο οικογένειες κινδυνεύουν ήδη από τις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών, στη Γαλλία αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης.

Τι επιβεβαιώνεται; Ότι εχθρός των λαών είναι το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, η ίδια η ιμπεριαλιστική διακρατική συμμαχία της ΕΕ και η άρχουσα τάξη σε κάθε κράτος – μέλος. Μόνο η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος, με σταθερό προσανατολισμό την «αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική – λαϊκή εξουσία», αποτελεί ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό σε κάθε κράτος – μέλος.